VIETNAM: WIJ GEVEN DE WERELD HOOP!

Denkend aan hoop komt bij mij het beeld op van een donker hoekje in huis, uit het zicht van iedereen, en dan valt er een straaltje licht in. Dat is hoop!

Het leven ging z’n gangetje. We dachten: alles gaat goed en zo zal het blijven. Overal blijdschap en gelach. Tot plots het nieuws bekend werd dat zo’n klein coronavirusje onze mooie wereld had aangevallen en dat het leven helemaal tot stilstand kwam. De pandemie zou niemand sparen; er was geen tijd om zich goed voor te bereiden; het leven nam een onverwachte wending. Iedereen stond machteloos tegenover deze pandemie.

Berichten uit alle delen van de wereld over coronapatiënten, het leven in lockdown, de toenemende werkloosheid, prijzen die de hoogte in schoten en ongeziene sterftecijfers maakten de toekomst erg onzeker.

In ons land is het een heel ander verhaal. De waarheid wordt netjes onder het tapijt geveegd! Op openbare plaatsen werd aangekondigd dat we onze voorzorgen moesten nemen en het veilig houden. Tegelijk lieten ze geen kans voorbijgaan om een pluim op eigen hoed te steken met de bewering dat de hele wereld naar ons keek en dat wij het enige coronavrije land waren enzovoort. Akkoord, de regering was alert van bij het begin en deed wat nodig was, maar dit is niet de hele waarheid.

Onze gemeenschap Placide doet niet direct aan liefdadigheidswerk. We bleven thuis zolang het verplicht was en waren voorzien van eten, mondmaskers, ontsmettingsmiddel en al wat nodig was. Wat we nog meer konden doen was: bidden. We baden voor wie door het virus besmet was en vanuit onze dagelijkse aanbidding zonden we signalen van vrede uit. We maakten van het binnenblijven gebruik om nieuwe dingen te leren. We spraken met elkaar over onze gedachten en gevoelens. Dat was voor iedereen verrijkend. Zo gaven we elkaar moed. Maar hoe lang?

Ons vertrouwen werd geschokt, de angst sloeg toe, toen we uit verschillende bronnen vernamen dat de wereldbevolking afnam, de economie erop achteruitging en meer van die dingen. Geen werk, geen eten, veel doden, mensen zitten vast, ze sterven in een vreemd land ver van hun geliefden. Wat kan er nog pijnlijker zijn? Waar is de hoop in deze sombere tijden? Is er nog een straaltje licht?

Op een gegeven moment waren we echt moedeloos.

Toen gingen we binnenin onze kracht zoeken. Op een zondag hadden we een meditatie op Deut. 6,3.6-9.13: Luister dus, Israël, en neem deze wetten en geboden nauwlettend in acht. Dan zal het u goed gaan in het land dat overvloeit van melk en honing, en zult u sterk in aantal toenemen, zoals de Heer, de God van uw voorouders, u heeft toegezegd. Houd de geboden die ik u vandaag opleg steeds in gedachten. Prent ze uw kinderen in en spreek er steeds over, thuis en onderweg, als u naar bed gaat en als u opstaat. Draag ze als een teken om uw arm en als een band op uw voorhoofd. Schrijf ze op de deurposten van uw huis en op de poorten van de stad. Heb alleen ontzag voor de Heer, uw God, dien hem en zweer alleen bij zijn naam.

Omdat wij in de kracht van Jezus’ naam geloven, hebben we zijn naam in allerlei lettertypes en tekens gekalligrafeerd en overal in huis opgehangen, aan onze bedden, op alle denkbare plaatsen en in de tuin aan de bomen. Terwijl we daarmee bezig waren, dacht ik: God houdt zoveel van ons, hij zal ons zeker redden. We moeten alleen een sterk vertrouwen in hem hebben.

Onze kleine gemeenschap heeft die hele periode lang Gods voorzienigheid mogen ervaren. Toch waren we niet blind voor de noden van de mensen om ons heen en op een idee gebracht door onze weldoeners legden we een spaarpotje aan met wat we uitspaarden van ons zakgeld of door een maaltijd over te slaan. We wisten nog niet aan welke behoeftige we het zouden geven.

Op een dag kwam pater Andy, een karmeliet, op bezoek en vertelde over hoe de Filipijnse gemeenschap in Ho Chi Minhstad vocht om te overleven. Door de lockdown waren ze hun werk en hun inkomen kwijt, hadden niets te eten, konden hun huur niet betalen en evenmin de begrafenis van iemand die aan COVID-19 gestorven was. We beslisten ter plekke dat ons spaarpotje die mensen een beetje troost kon brengen en gingen mee met pater Andy. We zijn blij dat we dit drupje in de oceaan zijn geweest: we hebben de liefde in praktijk gebracht en anderen hoop gegeven door hen eerlijk en respectvol te helpen. Hoe klein ook het bedrag, het te delen schept dubbele vreugde. Een klein gebaar kan een grote betekenis hebben. Het was voor mij een les in vrijgevigheid. Ik voel me gezegend als ik eraan denk. Grote werken van liefdadigheid kunnen wij niet doen, edelmoedig kleine daden van liefde stellen wel.

Door dit alles besef ik nu dat de hoop leeft in ons hart en dat ze uitstraling vindt in ons delen en liefhebben. Binnen de gemeenschap laten we straaltjes hoop schijnen door voor elkaar genadige gezellinnen te zijn. Ik heb in deze periode veel goede dingen geleerd en gedaan en durf nu te zeggen: waar liefde en geloof samenkomen schittert de hoop. Ik ben hoop. Jij bent hoop. Wij zijn hoop voor elkaar. Samen geven we de wereld hoop. Laten we ons vertrouwen stellen in God, dan zal onze hoop nooit verzwakken. Laten we voor elkaar bidden dat iedereen het fluisteren van de Heer mag horen: Ik ben hoop voor de wanhopigen. Ik ben de ogen voor wie graag wil zien. In de duisternis van de nacht zal Ik jouw licht zijn. Kom, ik geef je rust!