Situatie in Pakistan Mei 2021

We wachten op de dag dat we de vreugdekreten mogen horen, wanneer we opnieuw aan een normaal leven kunnen beginnen, een leven vrij van angst en onrust; wanneer we aan elkaar kunnen zeggen: “wees niet bang, alles is weer goed! Verheug je en wees blij!” Maar nu zijn we nog niet zover. Moge het spoedig wel zo zijn. Dat is onze wens en ons gebed tot de barmhartige en genadige Heer.

Op dit moment is de situatie angstwekkend en ontmoedigend. De derde golf van het virus is meer besmettelijk en levensbedreigend. Uiterlijke tekens en symptomen zijn er weinig. Men vraagt zich af: wie is de drager?... Daarom geven de mensen minder aandacht en worden ze onvoorzichtig. Vorig jaar, toen het begon, werden de mensen ongerust en voorzichtig, zodat Pakistan minder werd getroffen dan andere landen . Jammer! Nu het virus gevaarlijker is dan voordien, zijn de mensen minder voorzichtig en reageren ze onverantwoord. Gelukkig reageert de regering anders, men wordt actiever en ook strenger. In dergelijke situatie is het goed dat de mensen worden gedwongen bepaalde maatregelen te volgen zoals:

- Sluiting van de winkels vanaf 18h, terwijl voordien sommige winkels open waren tot laat op de avond;

- Elke zaterdag en zondag blijven de markten gesloten

- Het verkeer is herleid tot 50% voor de gewone verplaatsingen

- Parken en pleinen zijn niet toegankelijk

- Vaccinatie is mogelijk voor wie boven de 40 is. Mensen moeten niet ver gaan voor een vaccin. We vernemen dat men de scholen zal omvormen tot vaccinatiecentra, zodat mensen niet lang moeten aanschuiven.

- Voor de moslims nadert het EID festival. Dan zal er lockdown zijn van 8 tot 16 mei.

- Ook het leger is ingeschakeld in het vaccinatieproces. Wie de maatregelen niet volgt moet een fikse boete betalen.

In al onze communiteiten wordt een bijzondere aanbidding gehouden. En sommige zusters volgen een persoonlijk gebedsprogramma. Moge de Heer onze nederige gebeden aanhoren en onze planeet bewaren en genezen van deze dodelijke kwaal!

Ingezonden door Zr. Victoria Rehmat

COVID-19 – India

Momenteel beleven we de zwaarste crisis van ons leven in India. De eerste fase van Covid-19 was al heel erg, maar deze tweede fase is gewoon niet te beschrijven; het sterftecijfer stijgt van uur tot uur. Overal hangt de doodssfeer in de lucht. Twee van onze zusters werden reeds onbarmhartig van ons weggerukt. Ons hart is nog niet genezen en we blijven nog rouwen. Elke dag ontvangen we nieuws uit onze gemeenschappen dat de ene of een andere zuster besmet is met deze akelige virus; dit is ook zo in andere congregaties, parochies en dorpen. Sommige dorpen zijn volledig besmet. We vernemen ook de overlijdens in onze eigen omgeving ; ouders en verwanten van onze studenten en het lerarenkorps, mensen die we gekend hebben bezwijken aan de ziekte. Elke dag worden we gewekt met de doodsberichten. Het is angstig wachten op nieuws van de familie, vanuit de dorpen… maar we vertrouwen hen toe aan de almachtige handen van God. Sommige zusters verblijven nog in het ziekenhuis waar ze verder verzorgd worden. Anderen blijven in quarantaine in hun gemeenschap, onder de hoede van de beschikbare dokters. Verschillende communiteiten zijn gevestigd in de dorpen, waar vele besmettingen zijn. Zusters geven telefonisch raad aan de mensen wat ze kunnen doen om zieken te helpen in hun omgeving. Het is pijnlijk dat velen geen toegang hebben tot medicatie en ondersteuning.

Onze zusters die werken in de gezondheidsdienst doen wat mogelijk is om dag en nacht hulp te bieden aan de slachtoffers, op gevaar af voor de eigen gezondheid. We zijn bezorgd voor hen en ondersteunen hen met ons gebed. We zijn fier over hun edelmoedige inzet en vertrouwen hen toe aan de Heer. Al is er in verschillende staten lockdown, toch wagen de oversten van de grotere communiteiten zich naar buiten om te zorgen voor het noodzakelijke . Ze helpen elkaar in de naburige gemeenschappen .

De uitbarsting van het dodelijk virus maakt ons kwetsbaar en moedeloos. Overal is er tekort aan beschikbare bedden, zuurstoftoevoer en dokters en verplegers. De situatie is hartverscheurend wanneer je ziet dat ziekenwagens in rijen staan aan te schuiven aan de ziekenhuizen en zieken op brancards worden aangebracht hopend en smekend om geholpen te worden. Met heeft gestopt met mensen te testen omwille van het ontbreken van het noodzakelijke materiaal; de testcentra aanvaarden geen stalen meer.

In deze uitputtende situatie blijft slechts Gods hulp over. We geloven dat Hij er is en ons zal helpen om deze ramp te boven te komen . Alles zal goed komen op z’n tijd en op de wijze die in Gods plan ligt. Al onze communiteiten dragen de zorg mee voor onze hele provincie, onze congregatie en de wereld.

In onze ononderbroken aanbidding vinden we de kracht en steun van Hem die zegde: “Wees niet bevreesd, heb vertrouwen! Ik ben bij u!”

Ingezonden door Zr. Tessy Edayal

Een roeping tot leiderschap is ook een roeping tot leerling zijn. Dit is een absolute waarheid, want leiders zijn ook volgelingen en zijn blijvend leerlingen, discipelen van de Ultieme Leider – Jezus. In de bijbel lezen we dat Jezus Petrus riep, uitkoos en uitnodigde om verantwoordelijkheid op te nemen als herder, maar ook tot diepere intimiteit met Hem. “Heb je me lief? …. Voed mijn lammeren… Heb je me lief? … Zorg voor mijn schapen… Heb je mij lief?... Voed mijn schapen”. Daarna zei Hij tot Petrus: “Volg me” (Jo.21,15-19) Petrus begreep heel goed dat hij als herder van de schapen ook een volgeling, een discipel van Jezus moest blijven. Beide roepingen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Op de zondag van de Goede Herder, 23 april 2021 heeft de Goede Herder, Jezus, drie van zijn discipelen geroepen, namelijk Sr. Anima Suman, Sr. Teresa Xuan en Sr. Maria Loan om herders te zijn voor de Regio van O.L.Vrouw van La Vang, Vietnam. De benoeming had plaats in de kapel van Placida Huis, met zr. Lucy Jacob, algemeen overste virtueel aanwezig. Ook de Algemene Raadsleden, de zusters van de gemeenschap van het Generalaat en van de gemeenschap te Legazpi (Filippijnen), de St. Bernardus gemeenschap (Bao Loc) waren online aanwezig terwijl de andere zusters uit de Regio deelnamen aan de viering.

De kapel was mooi versierd met het symbool en het thema van het Algemeen Kapittel 2017 “Zuster van Liefde, hou je van mij? … Weid mijn schapen!”. De liturgisten leidden ons binnen in een bezinnende en biddende sfeer en een diepe dankbaarheid. We zijn God dankbaar dat God leiders kiest die dienstbaar zullen zijn, die ons verder zullen leiden in onze groei en uitbloei.

We danken ons Algemeen Bestuur dat aandachtig luisterde naar de Heilige Geest en Zijn wil beantwoordde door ons te bezielen en te begeleiden in het keuzeproces en door bij ons te zijn vandaag. We zijn dankbaar dat onze zusters Suman, Xuan en Loan zich openstelden voor Gods uitnodiging en klaar stonden om de verantwoordelijkheid als herder en vurige leerling van Jezus op te nemen in vreugde en volledige toewijding.

In een sfeer van lof en dankbaarheid las onze Algemene Overste, Zr. Lucy Jacob de benoemingsbrief voor, waarin zij Zr. Anima Suman aanstelt als Regionale Overste en Zr. Teresa Xuan en Zr. Maria Loan als regionale raadsleden voor een mandaat van vier jaar (april 2021- april 2025).

Op een schroomvolle manier delegeerde ze zr. Michaël om het nieuwe leiderschapsteam te zalven met olie en hen de herdersstaf – symbool van gezag en verantwoordelijkheid- te overhandigen. Dit gezag en deze verantwoordelijkheid houden tevens in dat zij zullen zorgen voor het welzijn van de schapen, hen zullen koesteren en leiden, zodat de leden kunnen groeien tot de volheid van Gods liefde. Waar nodig zullen zij wat niet overeenstemt met de waarden van het Koninkrijk verbeteren en ter discussie stellen.

Voor het nieuwe team is het ook een levendige en sterke uitnodiging om Jezus na te volgen in de manier waarop zij de schapen weiden. Het gaat er in andere woorden om Jezus’ leiderschapsstijl aan te nemen: dienend, contemplatief en omvormend leiderschap.

.

From left to right - De gauche à droite - Van links naar rechts:
Sr. Maria Loan, Sr. Suman Anima Toppo, Sr. Teresa Xuan

Het slotritueel was heel beklijvend en ontroerend. Als de nieuw aangestelde leider van de Regio leidde zr. Suman met de staf in de hand de processie. Dit symboliseert haar leiderschapsrol en wij de leden volgden haar in vertrouwen, en in een geest van samenwerking, medeverantwoordelijkheid en participatie. De viering eindigde met het lied: “Shepherd me O God” (Leid me o God). De betekenisvolle verzen en de mooie melodie vulden de kapel met rust en vertrouwen. Het lied duidt ook de betekenis van het herder-zijn als eerst schaap-zijn in Jezus’ armen. 

Met verwondering en bewondering vuurde dit lied ons hart aan met een sterker verlangen om de geliefde leerling van Jezus te zijn als we samen zongen: “Leid me o Heer, voorbij mij angsten, voorbij mijn verlangen van dood naar leven.”

Op 24 april 2021 sprak zuster Abida Maryam haar eeuwige geloften van maagdelijkheid, armoede en gehoorzaamheid uit en werd zo geprofest als Zuster van Liefde van Jezus en Maria.

De plechtigheid werd gevierd in het Sacred Heart Convent te Lahore. De voorganger was Mgr. Sebastian Shaw, die ook de homilie hield.

Naast de leden van haar religieuze congregatie, waren ook haar familieleden aanwezig bij deze viering. Door de restricties omwille van Covid 19 in ons land konden slechts weinig mensen deze ceremonie bijwonen. Jammer genoeg waren er ook weinig zusters aanwezig, omdat velen ziek waren door het virus.

We danken zr. Victoria Rehmat, provinciale overste, de communiteit van Lahore en de vormingsgemeenschap voor de organisatie.

Zr. Abida koos het thema “Doe wat Hij u zal zeggen zal”. Het is een uitnodiging om altijd aandacht te hebben voor de stem van Jezus en het werk te doen wat Hij wil dat ze zou doen. Vertrouwend gaat zij haar weg en haar enig verlangen is om verenigd met God te leven en een leven te leiden dat gewijd is aan de liefde tot de naaste en dit in kuisheid, armoede en gehoorzaamheid. Dit was haar verlangen tot nog toe en wij bidden dat dit ook het verlangen mag blijven in heel haar godgewijd leven. Voor nu en voor altijd.

(De Indische regering heeft een verbod uitgevaardigd tegen het verspreiden van nieuws over de situatie van de pandemie in het land, behalve door de autoriteiten. Zo kunnen onze zusters niet om het even wat schrijven. Het volgende is een uittreksel van een brief die juist vóór het verbod gestuurd werd door Sr Mary Joseph, Provinciaal Overste van Ranchi.)

“Terwijl ik me juist neerzet om een paar woorden te schrijven over de tweede golf van Covid-19 en de negatieve gevolgen voor het leven van de mensen in India, word ik voortdurend gestoord door het geluid van de sirenes van de ziekenwagens op de weg die de zieken wegbrengen uit of naar het hospitaal, om ergens te worden opgenomen voor verzorging.

De situatie wordt erger en erger. Het aantal besmettingen neemt steeds toe en de ziekenhuizen worden overspoeld, bedden zijn niet meer beschikbaar en geneesmiddelen vindt men niet meer bij de medische reserves; zuurstof ontbreekt… Verantwoordelijken doen wat ze kunnen maar krijgen de zorg niet meer onder controle. In vergelijking met de eerste golf is de tweede golf nog dodelijker en het sterftecijfer is enorm. Als we luisteren naar de berichten of de beelden zien op de televisie roepen we de Heer om hulp voor de wereld.

Het heengaan van onze twee zusters in twee dagen tijd, slachtoffers van Covid, heeft ons geschokt. Te midden van het leed, het verdriet, de onzekerheid en de angst, realiseren we ons, dat niets ter wereld ons kan redden… alleen God! God heeft een bedoeling.

Op dit ogenblik vertrouwen we op de woorden van de psalmist: De Heer is nabij voor gebroken harten, Hij redt hen uit de nood.(Ps. 34, 18) We vinden troost in (Openb. 21,4) Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen.

We danken al onze ZLJM in de wereld, die met ons verbonden zijn in deze pijnlijke situatie van het leven in onze provincies. We zijn ons dankbaar bewust van jullie meeleven: jullie zorg die jullie uitdrukken in jullie berichten, boodschappen en woorden van troost. Moge God jullie zegenen en behoeden.”

Brussel, 26 april 2021

Beste zusters,

Meerderen onder jullie hebben naar nieuws gevraagd i.v.m. de situatie in India. We krijgen de verzekering dat jullie bidden voor het land en bijzonder voor onze zusters in de provincies Ranchi en Delhi. Alleszins ben ik jullie dankbaar voor het meeleven.

Ik heb geen inzicht in de statistieken van de pandemische situatie in het land. De media is er vol van zodat jullie goed geïnformeerd kunnen zijn.

Als we voortgaan op het nieuws dat ons bereikt uit beide provincies weten we dat onze zusters een heel moeilijke periode doormaken, wat te begrijpen is. Het plotse heengaan van Sr Crescentia Xalxo en Sr Lidwin-Mary Rodrigues, zo vlug na elkaar, was een harde slag voor iedereen. In beide provincies wordt dit verlies uitzonderlijk pijnlijk aangevoeld. Al werden meerdere zusters in de communiteiten positief getest; de symptomen zijn veeleer mild en de zusters zijn stilaan aan de beterhand.

Onze zusters in Mercy Hospital in Jamshedpur beleven de dagelijkse realiteit van de toenemende gevallen van Covid-19. Men is niet in staat de nodige zorgen te bieden aan hen die naar het hospitaal komen voor behandeling.

De verslechterende situatie in het land is zowel beangstigend als alarmerend voor iedereen: snelle toename van besmettingen; opname in het hospitaal; overlijdens; onvoldoende middelen voor verzorging; uitgeputte verplegers/ verzorgsters; een regering die meer bezorgd is voor de eigen agenda… Het is rampzalig!

Ik hoef niet te zeggen hoezeer dit alles ons treft. Alleen de Heer weet waarom dit alles gebeurt. We vertrouwen ons vooral toe aan Hem en aan elkaar in deze crisis en bidden om sterkte en moed om hoopvol te blijven.

Met genegen groeten,

Zuster Lucy Jacob

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ook dit jaar, beste zusters, beleven we de Paasvieringen

in de context van de pandemie.

Maar gelukkig schijnt het Licht door

de "donkere wolken" van onze wereld!

Pasen, symbool van Hoop, Vernieuwing en Nieuw Leven!

Zr. Lucy Jacob

Generalaat, Brussels

* Op 4 februari vierde de gemeenschap van het Generalaat de 73^e verjaardag van de onafhankelijkheid van Sri Lanka. Op 4 februari werd Sri Lanka onafhankelijk van de Britse kolonisatie. ‘s Morgens baden wij een aangepast en betekenisvol gebed, in het bijzonder voor het volk en de regering van het land. ’s Avonds stelde sr. Deepthika de geschiedenis en de cultuur van Sri Lanka voor aan de hand van een Power Point presentatie. Dit was zowel interessant als leerrijk.

* Zoals u weet is reizen omwille van het coronavirus ingeperkt en hebben we andere wegen gevonden om verbonden te blijven met elkaar en onze zending verder te kunnen vervullen. Sr. Lucy voerde haar “canonieke bezoeken” van provincies en regio’s online uit. In februari-maart waren de zusters uit Sri Lanka aan de beurt. Voor vele zusters was dit een nieuwe ervaring. Het was wennen maar geleidelijk ging het beter en beter en waren zij blij het gebruik van een nieuwe technologie geleerd te hebben.

* 2 februari is, zoals jullie weten de dag van het Godgewijde Leven in de Kerk. Wij vierden deze dag eenvoudig en vreugdevol in onze gemeenschap. We hadden het voorrecht om Eucharistie te kunnen vieren in de gemeenschap. Deze was voorgegaan door onze pastoor. In processie met brandende kaarsen als getuigenis, kwamen we de kapel binnen. We vertrouwden alle godgewijde personen, vooral de Zusters van Liefde toe aan God.

* Mevrouw Hilde Baccarne van het secretariaat ging met pensioen op 25 februari 2021. gedurende 15 jaar werkte zij in het secretariaat van het Generalaat. De gemeenschap organiseerde op de avond van de 24^e een eenvoudig afscheid. Zr. Lucy en zr. Kim Chi dankten haar met woorden van waardering en dank voor haar werk. Samen met Hilde werd het een gezellig samenzijn. De congregatie is dankbaar voor haar onbaatzuchtige dienstbaarheid op het secretariaat. 

* Eindelijk, na lange tijd konden zr. Sushila Toppo en zr. Noreen Fazal naar ons toekomen om een tijdje met ons door te brengen. Hun aanwezigheid op de verjaardag van sr. Rosily bracht extra vreugde. Tijdens hun verblijf hielpen zij zr. Kim Chi met enkele taken in het secretariaat. Voor hen was een eerste treinreis van Gent naar Brussel een unieke ervaring, want: de eerste keer! Meer en meer raken zij vertrouwde met België.

* Zr. Yvonne Ngomba Lukusa uit Rwanda en zr. Teresa Xuan van O.L.Vrouw van Lavang, Vietnam volgen een online programma uit Rome voor Vormingsverantwoordelijken. Dit programma begon in Februari 2021. Zij volgden dit programma respectievelijk vanuit Nyamata, het vice-provinciaal huis in Rwanda voor zr. Yvonne en vanuit Place Huise in Ho Chi Minh City, Vietnam, voor zr. Xuan.

* Zr. Fatima Peiris van het Internationaal Aziatisch Noviciaat, Z. Pratima Kujur uit de Delhi provincie, Sr. Noreen Peter en zr. Rufina Fayaz uit Pakistan en zr. Suman Toppo uit Vietnam genieten eveneens van online vormingsprogramma’s die door het Emmaüs Centrum in de Filippijnen worden georganiseerd.

* Zr. Suzy Spaenhoven van de regio Mali, kwam in België toe op 21 maart voor haar verlof. We wensen haar een aangenaam en gelukkig verblijf in België.

* Zoals vele andere landen is België opnieuw geconfronteerd met een golf van Covid 19. We zitten nu in de derde golf. Als gevolg hiervan zijn er nieuwe beperkende maatregelen in het land.

* Een na een worden de leden van de gemeenschap van het Generalaat gevaccineerd. Bij ontvangst van de uitnodiging moeten wij een digitale afspraak maken in een van de vele vaccinatie centra hier in Brussel.

* Ondanks alle beperkingen hebben we het voorrecht om de diensten van de Goede week in eigen kapel te kunnen vieren. Onze pastoor, een ware herder, komt vijf keer per week Eucharistie vieren. Twee andere priesters komen de andere dagen.

Ondanks het feit dat we voor een tweede maal Pasen moeten vieren onder “lockdown”, haalt de geest van Pasen het op alle beperkende maatregelen.

ZALIG PAASFEEST!

We staan weer op de drempel van een belangrijke periode in onze geloofstocht: de vasten.

Paus Franciscus vestigt onze aandacht op de drie goddelijke deugden en vraagt dat we tijdens deze vasten ‘ons geloof hernieuwen, het levende water van de hoop putten en met een open hart de liefde van God ontvangen’.

Hij herinnert ons eraan dat de veertigdagentijd een tijd van ommekeer is. Het is een tijd om te:

• geloven: God in ons leven verwelkomen en hem toestaan bij ons verblijf te nemen;
• hopen: de hoop van Christus ontvangen die zijn leven heeft gegeven op het kruis en die God heeft opgewekt op de derde dag;
• beminnen: zorg hebben voor hen die lijden, die zich in de steek gelaten voelen (...) woorden van vertrouwen spreken en anderen helpen zich te realiseren dat God hen liefheeft als zonen en dochters.

Om te besluiten bidt hij: ‘Moge de oproep om de veertigdagentijd te beleven als een tocht van bekering, gebed en samen delen, ons helpen, als gemeenschappen en als individuen, om het geloof te doen herleven dat komt van de levende Christus, de hoop die door de adem van de Geest wordt bezield, en de liefde waarvan de onuitputtelijke bron het barmhartige hart van de Vader is.’

(uit paus Franciscus’ vastenboodschap voor 2021)

• Zuster Lucy Jacob heeft van 1 tot 15 december 2020 haar canoniek bezoek aan de provincie Pakistan gebracht. Voor het eerst was dit een ‘virtueel’ bezoek: per internet. Dat was door de band genomen een positieve ervaring. De provincie telt nu 53 zusters, van wie er één in België verblijft en één in de Filippijnen (in het Aziatisch internationaal noviciaat).

• Tijdens de advent heeft de gemeenschap heel speciaal gebeden voor de coronaslachtoffers, voor de armen en voor al wie in de steek gelaten wordt.

Uit solidariteit met iedereen die lijdt onder de coronamaatregelen organiseerde de gemeenschap dit jaar anders dan andere jaren geen kerstviering voor haar vrienden. De gemeenschap heeft het budget dat voor dit feest opzijgezet was, gedeeld met de armen van de parochie Sint-Gillis en een gezin in armoede dat in Melle woont.

Omdat de overheid in België de beperkende maatregelen voor eucharistievieringen nog niet heeft opgeheven is de Franstalige pastoor van Sint-Gillis, Michel Christiaens, met Kerstmis de eucharistie komen vieren in onze gemeenschap. We hebben het feest van de geboorte van Emmanuel, God met ons, gevierd in eenvoud, broederlijkheid en vreugde.

• De laatste dag van het jaar hebben we gewijd aan gebed en dankzegging voor al het goede dat we in 2020 van God hebben gekregen.

• Maar ook op 31 december 2020 werd zuster Sylvia Chabala naar de spoed van het Sint-Pietersziekenhuis gebracht, waar ze geopereerd werd. Alles is goed verlopen. Na haar ontslag uit het ziekenhuis kon ze enkele dagen rust nemen in de gemeenschap Maria-ten-Doorn te Eeklo. De gemeenschap van het generalaat bedankt alle zusters die tijdens haar ziekte voor haar hebben gebeden. Zuster Birgit Goslain bedanken we omdat zij zuster Sylvia voor de duur van haar herstelperiode heeft opgenomen in de Nederlandstalige provincie.

Ook Nieuwjaar hebben we met een simpel en zusterlijk samenzijn gevierd. We hadden een nieuwjaarsmis in de gemeenschap.

• In de vroege uurtjes van 6 januari 2021 werd de gemeenschap opgeschrikt door ongewenst bezoek: dieven waren naar binnen geklommen door het raam van de refter, op die ene plek waar geen alarm geïnstalleerd was. Ze hebben de projector meegenomen, die zich bevond in het kantoor van mevrouw Hilde Baccarne, assistente van de algemeen secretaresse, en een reistas die in de kamer van zuster Martine Krichel stond. Ze waren zonder twijfel uit op geld, dat ze echter niet gevonden hebben. De politie is de inbraak komen vaststellen. Ten gevolge van dit alles heeft de gemeenschap ook een alarm laten plaatsen in het vertrek waarlangs de dieven zich toegang verschaft hebben.

• Het algemeen bestuur heeft voor het eerst ook een consultatieronde met aansluitend de benoeming en aanstelling van een nieuw provinciaal bestuur ‘virtueel’ geleid, over het internet dus. Dat was van 2 tot 15 januari 2021 en betrof de provincie Pakistan. Zusters Deepthika Silva en Roshni Barla werden door de algemeen overste afgevaardigd om het nieuwe provinciaal bestuur op gang te trekken en hun oriëntaties mee te geven voor de komende vier jaar.

Onze hartelijke gelukwensen aan provinciaal overste zuster Victoria Rehmat en provinciale raadsleden zusters Genevieve Ram Lal, Samina Anwar, Clara Sharif en Maria Shaukat.

• Na de benoemingen in Pakistan zette zuster Lucy Jacob haar virtuele canonieke bezoeken voort met een bezoek aan Vietnam. De regio Onze-Lieve-Vrouw van La Vang telt nu 20 geprofeste zusters, onder wie de twee jongste die zich in de Filippijnen bevinden en zuster Kim-Chi die op het generalaat werkt. Er zijn twee novicen en zes postulanten.

• Coronanieuws

Nieuwe varianten van het virus zijn ondertussen in verschillende landen opgedoken. Om de verspreiding van het virus en zijn varianten zoveel mogelijk in te dijken heeft de overheid in België verschillende maatregelen genomen, onder meer de instelling van een avondklok, die in de verschillende gewesten op een ander uur ingaat en tot zes uur in de ochtend geldt. Het aantal nieuwe infecties neemt nog toe, maar het aantal doden per dag niet meer. Alle veiligheidsvoorschriften blijven gelden. Religieuze vieringen zijn niet meer verboden, maar mogen door hoogstens 15 mensen bijgewoond worden.

• Zoals bekend zijn er in de gemeenschap van het generalaat zes nationaliteiten vertegenwoordigd: de Belgische, Indiase, Congolese, Sri Lankaanse, Vietnamese en Zambiaanse. Het is de gewoonte om in onze gemeenschap de nationale feestdag van elk van die landen te vieren.

Zo hebben we op 26.01.2021 de dag van de republiek India gevierd. Op 26.01.1950 trad de grondwet van India in voege. Daarmee werd India officieel een soevereine, socialistische, democratische republiek zonder staatsgodsdienst, die haar burgers rechtvaardigheid, vrijheid, gelijkheid en broederschap belooft. De Dag van de Republiek, ook bekend onder de naam Gantantra Diwas, wordt gevierd met onder meer het beroemde défilé van Rajpath dat hulde brengt aan het Indiase leger en aan de rijke culturele erfenis van het land.

We zijn die dag begonnen met een mooie liturgische viering. Voor het middageten hadden we een eenvoudige Indiase schotel. Als afsluiting hebben we in de avond samen naar het defilé in Delhi gekeken.

Beste Zusters,

Ter gelegenheid van de Werelddag van het Godgewijde Leven (2 februari) schrijft de Congregatie voor het Godgewijde Leven een brief naar alle godgewijden waarin ze ons vraagt de boodschap van paus Franciscus in zijn encycliek Fratelli Tutti ter harte te nemen en centraal te stellen in ons leven, onze vorming en onze zending.

Een citaat uit de brief: ‘We kunnen van nu af deze waarheid niet meer ontwijken: dat we allen broers en zusters zijn, zoals we het, misschien niet altijd bewust, bidden in het Onzevader, want “als gelovigen zijn we ervan overtuigd dat er zonder openheid naar de Vader geen solide en onwankelbare basis kan zijn voor een oproep tot broederlijkheid” (FT, 272).’

Hierbij vind je de volledige brief. Ik weet dat we hem allemaal ernstig zullen lezen en overwegen en dat we zullen nadenken over wat hij betekent voor het leven van onze congregatie. Mag deze brief uit Rome voor ons een herinnering zijn! Laten we hem het belang geven dat hij in onze tijd verdient.

Zuster Lucy Jacob

*****

CONGREGATIE VOOR DE INSTITUTEN VAN GODGEWIJD LEVEN

EN VAN DE GEMEENSCHAPPEN VAN APOSTOLISCH LEVEN

We schrijven jullie op de vooravond van een dag die ons allen, godgewijde vrouwen en mannen, heel dierbaar is: een dag speciaal voor onze prachtige roeping, die op vele manieren Gods liefde voor de mens en voor het hele universum laat stralen. Om 17.30 uur op 2 februari vieren we in de Sint-Pietersbasiliek de 25e Werelddag van het Godgewijde Leven. Paus Franciscus gaat voor in de eucharistieviering, die zonder de tekenen en blije gezichten van de voorbije jaren niettemin de vruchtbare dankbaarheid zal uitdrukken die ons eigen is.

Met deze brief willen we de fysieke afstand verkleinen die ons vanwege de pandemie nu al maandenlang is opgelegd en jullie laten weten dat wij en allen die in dit dicasterie werken ieder van jullie en elke gemeenschap nabij willen zijn. Sinds maanden volgen we de nieuwsberichten uit de gemeenschappen van verschillende landen: ze spreken over verbijstering, de verspreiding van de besmetting, de doden, menselijke en economische problemen, instellingen die hun leden verliezen, de angst … maar ook over trouw die door het leed op de proef wordt gesteld, over dapperheid, een sereen getuigenis te midden pijn en onzekerheid, het delen van kwellingen en grieven, de zorg en nabijheid voor wie in de hoogste nood verkeren, naastenliefde en dienstbaarheid ten koste van eigen leven (cf. Fratelli Tutti, hfdst. II).

Onmogelijk al jullie namen te noemen, maar we vragen Gods zegen over ieder van jullie om te kunnen overgaan van het ‘ik’ naar het ‘wij’, in het besef ‘dat we allemaal in dezelfde boot zitten, breekbaar en uit ons gewone doen, maar tegelijk ook belangrijk en noodzakelijk, allen geroepen om mee te roeien’ (paus Franciscus, Bijzonder gebed, vrijdag 27 maart 2020). Wees de Samaritanen van vandaag, overwin de verleiding om je op jezelf terug te plooien en te wenen om jezelf, of om je ogen te sluiten voor de pijn, het leed en het gebrek van zoveel mannen en vrouwen overal in de wereld.

In de encycliek Fratelli Tutti vraagt paus Franciscus ons om samen te bewerkstelligen dat in iedereen opnieuw ‘een universeel verlangen naar broederlijkheid’ (FT, 8) geboren wordt, om samen te dromen (FT, 9), zodat ‘wij in staat mogen zijn om met een nieuw visioen van broederlijkheid en sociale vriendschap een antwoord te geven op de tegenwoordige pogingen om anderen te elimineren of te negeren’ (FT, 6).

Godgewijde mannen en vrouwen in religieuze, monastieke en contemplatieve instituten, in seculaire en nieuwe instituten, leden van de ordo virginum, kluizenaars, leden van gemeenschappen van apostolisch leven, jullie allen vragen we om deze encycliek centraal te stellen in jullie leven, vorming en zending. We kunnen van nu af deze waarheid niet meer ontwijken: dat we allen broers en zusters zijn, zoals we het, misschien niet altijd bewust, bidden in het Onzevader, want ‘als gelovigen zijn we ervan overtuigd dat er zonder openheid naar de Vader geen solide en onwankelbare basis kan zijn voor een oproep tot broederlijkheid’ (FT, 272).

Deze encycliek, geschreven op een historisch moment dat paus Franciscus zelf ‘het uur van de waarheid’ noemde, is een kostbaar geschenk voor alle vormen van godgewijd leven, die daarin, zonder de vele verwondingen van de broederlijkheid te willen negeren, de wortel van de profetie kunnen vinden.

Dit is een nieuwe oproep van de Heilige Geest. Zoals de heilige Joannes-Paulus II in het licht van de leer van een verbonden kerk de godgewijden aanspoorde om ‘echte experten van verbondenheid te zijn en de spiritualiteit van verbondenheid te beoefenen’ (Vita consecrata, 46), zo trekt paus Franciscus, die zich laat inspireren door Sint-Franciscus, stichter en inspirator van zoveel instituten van godgewijd leven, het blikveld open en vraagt ons om architecten van de universele broederschap te zijn, bewaarders van het gemeenschappelijke huis: de aarde en alle schepselen (zie encycliek Laudato Si’), broeders en zusters van allen zonder onderscheid van geloof, cultuur of achtergrond, want de toekomst is niet ‘monochroom’ (FT, 100) en de wereld is als een prisma met vele vlakken waar de schoonheid doorheen straalt.

Het is daarom zaak manieren te vinden om te begeleiden, hervormen en creëren; om projecten te ontwikkelen die de cultuur van ontmoeting en dialoog tussen volkeren en generaties bevorderen; om vertrekkend vanuit de eigen geloofsgemeenschap alle hoeken van de aarde en alle schepselen te bereiken, want nooit eerder hebben we zo sterk als in deze tijden van corona ervaren hoe alles met elkaar verband houdt en verbonden is (zie Laudato Si’).

‘Laten we dan dromen, als één mensenfamilie, als reisgenoten van hetzelfde vlees en bloed, als kinderen van dezelfde aarde, die ons gezamenlijke huis is, elk met de rijkdom van ons geloof en onze overtuigingen, met onze eigen stem, allen broeders en zusters’ (FT, 8). Met deze droom, die is toevertrouwd aan onze handen, onze hartstocht en ons doorzettingsvermogen, zal de komende februari weer een mooi feest zijn waarop we de Heer mogen loven en danken voor de gave van onze roeping en zending!

Aan Maria, onze moeder, Moeder van de Kerk, trouwe vrouw, en aan Sint-Jozef, haar echtgenoot, aan wie dit jaar is opgedragen, vertrouwen we ieder van jullie toe. Mogen jullie gesterkt worden in een levendig en liefdevol geloof, een zekere en vreugdevolle hoop, een nederige en werkzame naastenliefde.

We roepen over ieder van jullie de zegen af van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest: onze barmhartige God.

Prefect

Jose Rodriguez Carballo, o.f.m.

Aartsbisschop-secretaris

The Provincie Delhi vierde de week door extra tijd te besteden aan gebed, lectuur en reflectie aan de hand van het bezorgde materiaal en van inspirerende video’s en gezangen. De zusters gaven op lovenswaardige manier gehoor aan de oproep om zorg te dragen voor het ‘gemeenschappelijke huis’: creatief, vernieuwend, enthousiast en met grote ijver. Voor het dagelijks gebed werden verschillende thema’s gekozen: de vijf natuurelementen; ‘Koester de natuur omwille van onze toekomst’; ‘Geen aarde, geen leven’; ‘Lokaal handelen, globaal denken’.
Enkele gemeenschappen deden een vastberaden inspanning om personeel en andere medewerkers, leerlingen en ouders te winnen voor een actieve en overtuigde deelname aan het project om genezing te brengen aan Moeder Aarde die haar nood uitschreeuwt. Op de laatste dag van de Laudato Si’-week waren gebed en reflectie erop gericht de zusters te doen nadenken over hun manier van leven en de impact van onbedacht omgaan met voedsel, water, energie en andere aardse goederen. ‘Dit schopte ons een geweten, we erkennen onze zonde tegen de schepping en hebben echt spijt van onze nalatigheid en van onze onverschilligheid tegenover de aarde, die kreunt onder de druk van een harteloze mensheid.’

Viceprovincie Rwanda :

Aan de hand van het thema ‘Het weefsel van alle leven – biodiversiteit als een goddelijke zegen’ hebben we nagedacht over twee grondbeginselen i.v.m. de schepping: dat al het geschapene van God komt en dat wij deel van de schepping zijn. Wat er met de schepping gebeurt, treft ook ons. Bernardus van Clairvaux zag de Bijbel en de natuur als twee boeken waarin God ons aanspreekt en ons iets van zijn schoonheid en goedheid laat ontdekken. In de natuur is God aanwezig. Dit besef brengt ons dichter bij ons ‘gemeenschappelijke huis’.

Tijdens deze week baden de gemeenschappen van de viceprovincie in eenheid met christenen van de hele wereld. Hoe meer één met God, hoe dichter we bij de natuur komen. In elk van onze gemeenschappen hebben we beslist spaarzaam met water om te gaan, de omgeving net te houden, afval te sorteren en planten en bomen in de tuin te beschermen. We hebben enkele vrouwen geleerd hoe ze groenten kunnen kweken in zakken – dit is waterbesparend en geeft een grote opbrengst op een kleine oppervlakte.

In de Sint-Bernardusprovincie, enkele gemeenschappen de Laudato Si’-week op gang met het bekijken van drie korte video’s, waarvan één de encycliek zelf behandelde. Om een ecologische catastrofe af te wenden spannen we ons, zoals paus Franciscus vraagt, gezamenlijk in om ons ‘gemeenschappelijke huis’ te beschermen. We begrijpen dat de uitdagingen waar de wereld voor staat alleen kunnen worden overwonnen als we solidair zijn met elkaar. Als zusters van liefde van Jezus en Maria moeten we onze naastenliefde niet alleen op de zwakken richten, maar op al het geschapene. Onze gemeenschappen zijn hiervan doordrongen en iedereen wil een bijdrage leveren om Moeder Aarde te beschermen.

De Laudato Sí-week is bij ons niet ongemerkt voorbijgegaan:

- We hebben gebeden met de natuur. Enkele gemeenschappen deden een uur meditatie tegenover de opgaande zon, luisterend naar vogels en andere dieren, te midden vruchten, bloemen en kruiden om in eenheid met de ontwakende natuur de Schepper te loven!

- We hebben begrepen hoe belangrijk het is de aarde lief te hebben, te voeden, respecteren en beschermen, want zij is onze moeder.

- We hebben gemediteerd rond de betekenis van enkele typische planten uit onze omgeving:

• bananenboom: Deze plant sterft af zodra ze heeft vrucht gedragen. Dit is ook onze roeping: sterven aan onszelf om leven te geven aan anderen; door iets voor een ander te doen, onszelf weg te cijferen een ander tot bloei laten komen.
• palmboom: Dit is een heel nuttige boom. Hij heeft een grote veerkracht en houdt het zelfs uit in de verstikkende omsingeling van een andere plant. Hij herinnert er ons aan dat we in lief en leed sterk en standvastig moeten zijn.
• papajaboom: Hij moet diep in de aarde geplant worden. Zijn grote vruchten, hoe zwaar ook, rusten op elkaar. We leren eruit dat we ons stevig moeten wortelen in het gebed en elkaar moeten (ver)dragen, helpen, aanvaarden en liefhebben ongeacht onze verschillen.

Onze reactie op dit nieuwe bewustzijn is ecologische bekering: zorg voor de natuur, gerechtigheid voor de armen, sociaal engagement en innerlijke vrede. Luisterend naar de schreeuw van de schepping vindt ieder van ons welke bijdrage zij kan leveren ter bescherming van de aarde, ons gemeenschappelijke huis.

Dit zijn enkele van de concrete acties die de gemeenschappen ondernamen:

- bidden met de natuur;

- bomen planten op onze velden (ook economisch interessant); fruitboompjes kweken om ze uit te delen aan de andere gemeenschappen en onze buren;

- onze moestuinen verbeteren, het erf en de bloemperken verzorgen;

- composteerbaar afval scheiden van het andere om dierenvoer te hebben en compost te maken voor het bemesten van de akkers;

- met meer inzet onze omgeving schoon houden en onderhouden.

Regio Mali :

Als reactie op de brief van de algemeen overste hebben alle gemeenschappen van de regio Mali ondanks de lockdown en de avondklok de Laudato Si’-week gevierd in grote verbondenheid met de wereldkerk. Concreet hebben we in onze gemeenschappen het volgende gedaan :

- aanbidding, rozenkrans, elke dag een uur gebed speciaal om Gods barmhartigheid over de wereld af te smeken;

- fruitboomplanting; verzorging van de moestuin met natuurlijke bemesting;

- paus Franciscus’ gebed om genezing voor de zieken gebeden, elke dag na de vespers, in eenheid met de COVID-19-slachtoffers;

- plastic afval verzameld en afbreekbaar afval apart gehouden om compost te maken, uit eerbied voor de natuur en liefde voor Moeder Aarde.

De gemeenschap Marie-Auxiliatrice van Miabi in de Sint-Vincentiusprovincie laat weten dat zij in de Laudato Si’-week hun tuin gewied hebben en op de vier hoeken van het erf een ginkgo biloba geplant als bliksemafleider.

De COVID-19-pandemie is nog niet over!

‘Vergis je niet: onze strijd tegen het coronavirus is nog lang niet gestreden. (...) Bijna een miljoen mensen zijn aan de ziekte bezweken. (...) Om een pandemie te smoren is een wereldwijde inspanning nodig. Niemand van ons zal vellig zijn zolang niet iedereen veilig is.’ Aan het woord is commissievoorzitter Ursula von der Leyen.

De media brengen ons dagelijks, om niet te zeggen uur na uur, de coronastatistieken. De overheid blijft hameren op onze verantwoordelijkheid: fysiek sociaal contact zoveel mogelijk beperken, thuis blijven, telewerken waar mogelijk, de social distancing respecteren..., dit alles om de verspreiding van de ziekte in te perken.

De berichten hieronder geven je een inkijkje in het leven van onze congregatie in deze ongewone tijden van corona.

Zr. Lucy Jacob

Brussels

België: Het goede nieuws is dat er op dit ogenblik in België geen enkele zuster COVID-19 heeft. Het land is vanwege het hoge aantal infecties vandaag echter een rode zone. In juni konden we even herademen, maar dat was van korte duur, het is ondertussen weer spannend geworden en de overheid kondigt opnieuw strengere maatregelen aan om het tij te keren. Alles wordt in het werk gesteld om te zorgen dat het gezondheidssysteem overeind blijft, de woonzorgcentra virusvrij en de scholen zo lang mogelijk open.

Jammer genoeg moeten we door de toename in het aantal infecties allerlei activiteiten opgeven. Zo moest een ontmoeting met Lode Van Hecke, de nieuwe bisschop van Gent, worden afgelast. Veel zusters keken uit naar een persoonlijke ontmoeting met hem. We hadden ook een herdenkingsplechtigheid gepland voor de zusters die tijdens de eerste coronagolf overleden zijn. Die moet worden uitgesteld. Evenals het nieuwjaarsfeest. Dit is pijnlijk voor de zusters die verlangen naar het gezelschap van andere zusters. Virtuele contacten kunnen nooit hetzelfde zijn als een warme fysieke ontmoeting.

Engeland en Ierland: In het Verenigd Koninkrijk waarschuwt de regering dat strengere beperkingen dan de huidige nodig zullen zijn. We wachten af in de hoop dat ze niet zo radicaal zullen zijn als de totale lockdown die we in maart hadden aan het begin van de crisis. Op dit moment zijn er alleen lokale lockdowns in de zogenaamde hotspots in verschillende delen van het land.

In Ierland is de situatie zeer zorgwekkend. Op 21 oktober, middernacht, is het land overgestapt naar het hoogste niveau van lockdown. Die lockdown, die we zes weken moeten aanhouden, houdt in dat een bezoekje aan iemands huis of tuin verboden is, evenals alle samenkomsten, met uitzondering van strikt geregelde huwelijken en begrafenissen.

Zowel onze zusters als de besturen van de woonzorghuizen Rosglas (Ierland) en Ansdell (Engeland) volgen de richtlijnen van hun nationale overheden op. Godzijdank heeft tot nu toe nog geen enkele zuster of iemand van de zorghuizen corona gehad. Dit is grotendeels te danken aan het uitmuntende personeel dat de aanbevelingen van Volksgezondheid goed opvolgt.

Ranchi: Het coronavirus discrimineert niet! Ook veel van onze zusters hebben COVID-19 gehad. Het was in Hulhundu dat de eerste ZLJM positief testte. De angst sloeg toe op de campus en er werd uitgebreider getest: tien zusters en acht personeelsleden bleken positief. De zusters die met het virus besmet waren, moesten in quarantaine in een apart gebouw, waar ze de nodige zorg kregen van andere zusters en medewerkers. In het Mercy Hospital in Jamshedpur testten verschillende artsen, verpleegkundigen, technici en andere werknemers en 18 zusters positief.

Zodra iemand positief test, wordt die geïsoleerd. Sommigen zijn anderhalve maand ziek, anderen drie weken of een maand. Met zoveel mensen buiten strijd wordt het moeilijk voor het ziekenhuis om goed te draaien en de toevloed van nieuwe patiënten aan te kunnen.

Er is een aparte covidafdeling ingericht in het ziekenhuis en op dit moment is het aantal coronagevallen aan het dalen. Maar het zorgpersoneel blijft bang om patiënten zonder coronatest op te nemen en te behandelen. Met de komst van de winter verwachten we meer positieve gevallen. Maar de mensen leren ermee te leven en de ziekenhuizen maken zich op om de nieuwe gevallen met meer vertrouwen te behandelen.

Delhi: De zusters doen hun best om met deze realiteit te leven. ‘Gevaccineerd’ met Jezus’ kostbaar bloed zetten wij ons werk voort. Er wordt volop online lesgegeven, leerlingen en leraren zijn druk in de weer. Ook de verpleegkundigen en sociaal werkers. We denken niet aan onze eigen gezondheid en vervullen onze taken, wat het ons ook mag kosten.

Op het ogenblik heeft in het Sacred Heart Convent en in de gemeenschap Ashirbhawan in Amritsar en in de provincialaatsgemeenschap in Delhi telkens één zuster een positieve coronatest afgelegd. Drie anderen hebben milde symptomen. Alle zes krijgen medische zorg en zijn in isolatie. De drie gemeenschappen zijn spontaan in quarantaine gegaan.

In quarantaine zitten in je huis is een rare ervaring. We vonden het leven in gemeenschap vaak vanzelfsprekend. Toen we nog bij elkaar konden komen voor gebed, eucharistie, maaltijden, ontspanning en andere activiteiten beseften we niet echt de waarde van het gemeenschapsleven. Nu we fysiek van elkaar verwijderd zijn, blijven we echter in gebed verenigd en we communiceren online, opgelucht dat dit tenminste kan.

Sri Lanka: Terwijl het land zich nog aan het nieuwe normaal aan het aanpassen was, stak het virus op 4 oktober plots weer de kop op. Onder druk van een snelle toename van covidgevallen worden nieuwe quarantainecentra geopend en (delen van) ziekenhuizen ingericht als covidafdelingen.

Terwijl de tweede golf ons land overweldigt, zien wij Jezus’ uitnodiging ‘Houd je van mij? Zorg dan voor mijn schapen’ als een keerpunt. Onze beste reactie is op dit ogenblik te bidden voor al wie door corona getroffen wordt, voor de covidpatiënten en voor wie hen verplegen. De zusters brengen meer tijd door op hun knieën, maar doen ondertussen al het mogelijke om het leed van vooral armen en werklozen te lenigen. We zorgen voor wie we onder onze vleugels hebben: bejaarden, kinderen en personeel. Tuinieren krijgt meer aandacht: we kweken ons eigen fruit en groenten. We brengen meer tijd samen door, om te bidden, te werken en er voor elkaar te zijn; nieuwe wegen zoekend, want corona is voor iedereen een wake-upcall.

Pakistan: In Pakistan lijkt het alsof COVID-19 alleen in de krant bestaat! De mensen lopen hier rond zonder masker of enige andere voorzorgen. Alleen in scholen, ziekenhuizen en banken worden er enkele maatregelen getroffen. Er zouden nieuwe gevallen van corona zijn in Karachi en Islamabad. In de getroffen gebieden is een lokale lockdown van kracht.

De scholen gaan gefaseerd open, eerst de drie hogere klassen en na een week of twee, afhankelijk van de lokale toestand, volgt de rest. In kleinere steden als Hafizabad, Kasur en Yohannabad gaan alle leerlingen al fysiek naar school, elders zal dat in het begin van november het geval zijn. Omdat we niet meer dan twintig leerlingen in een klaslokaal mogen zetten, worden de klassen opgesplitst en komen ze beurtelings naar school.

Godzijdank zijn al onze zusters nog gezond en virusvrij. Elke dag zien we wel weer en we hopen dat de barmhartige Vader medelijden krijgt met de wereld en ons gauw van deze pandemie bevrijdt, zodat we ons leven weer kunnen oppikken.

Filippijnen: De dagelijkse probleempjes helpen ons de realiteit om ons heen beter te beseffen: hoe de armen armer worden en geen werk vinden om in hun levensonderhoud te voorzien. De toestand leek te verbeteren, toen een plotse toename in de covidgevallen ons noodzaakte de gemaakte plannen af te gelasten of uit te stellen. Voor de scholieren zijn er online lessen, maar velen kunnen niet van dit aanbod genieten.

De regering raadt de mensen aan hun zieken thuis te verzorgen. Het leven wordt er niet gemakkelijker op, alleen maar gecompliceerder. Op ieders lippen ligt dezelfde vraag: hoe lang moeten we dit nog volhouden? We leggen ons leven in Gods handen; hij alleen weet wat voor ons het beste is.

Vietnam: De pandemie heeft ons dagelijks leven weer in de war gebracht! Parochie Nam Hoa sloot zijn deuren, want er waren toch geen eucharistievieringen meer, alleen af en toe een gebedsmoment. Een paar kerken binnen wandelafstand aanvaardden echter wel nog 30 tot 35 mensen in de weekmis. Dus gingen we vroeg de deur uit om niet te laat te komen en buitengesloten te worden zoals de dwaze maagden die niet meer binnen mochten in de bruiloftszaal. Dat duurde zo twee weken en daarna konden we weer naar de mis in de parochie. Naar verluidt is de situatie op dit moment weer normaal en onder controle.

Rwanda en Burundi: Overal zien we het leven herbeginnen, op de vele bouwwerven zijn ze weer aan de slag, leraars en leerlingen bereiden ijverig de heropening van de scholen voor. We moeten ons echter wel aan de regels blijven houden: minstens een meter afstand houden, mondkapje dragen, handen wassen, elkaar niet de hand geven of omhelzen. (Deze laatste is erg lastig na te leven, want hij gaat helemaal in tegen onze cultuur, waarin het normaal is dat je iemands hand vasthoudt en elkaar uitgebreid omhelst.)

Wij ZLJM blijven ons ten volle inzetten voor ons apostolaat en gaan daarnaast door met extra gebed en liefdadigheid. In ons gebed zijn we solidair met de inwoners van landen waar de pandemie veel slachtoffers blijft eisen.

Toen de hele wereld op z’n kop stond en panikeerde over het coronagevaar bleef Burundi kalm. Hier geen lockdown, geen gesloten kerken of scholen zoals elders, alles ging gewoon door. Maar de nieuwe regering van Burundi noemde in juni het coronavirus toch publieke vijand nummer een. Als begeleidende maatregel werd bepaald dat de staat de helft van de kostprijs van zeep en water zou dragen. Ondertussen roept de overheid de bevolking op de moed niet te laten zakken in de strijd tegen de onvoorspelbare vijand.

Mali : Wij hielden de nieuwsberichten goed in de gaten, maar toen we vernamen hoe snel de pandemie zich over de wereld verspreidde, sloegen bij ons de angst en de ongerustheid toe.

Zodra de eerste gevallen vastgesteld werden, hebben wij onze werklui gevraagd thuis te blijven tot nader order en dus zijn we begonnen zelf al het werk te doen in de keuken, de tuin, de boerderij enz. De meeste mensen hier geloven niet in de ziekte, ook al zijn er gevallen, doden zelfs. Men leeft alsof er niets aan de hand was. Sommigen spotten met ons als ze ons met onze maskers zien. We snappen het niet – de verwarring is groot – maar wij doen in ieder geval alles om voorzichtig te zijn.

Elke woensdag houden wij een halfuur aanbidding ter intentie van al wie door de ziekte getroffen wordt en om Gods bescherming te vragen. Ook al zijn we elke dag weer bang, toch voelen we Gods aanwezigheid onder ons, waardoor we weer de moed hebben om naar buiten te gaan en onze boodschappen te doen op de markt. We merken dat de mensen ons moed willen inspreken door de ziekte te minimaliseren, maar we nemen toch maar onze voorzorgen om niet besmet te raken.

Sint-Bernardusprovincie, Congo: Van alle kanten bestoken ons de boodschappen met veiligheidsmaatregelen.

Een van de belangrijkste taken die wij – Caritas, de lokale kerk, de kloostergemeenschappen waaronder de zusters van liefde van Jezus en Marie – onszelf hebben opgelegd om de bevolking te beschermen tegen het coronavirus, is ervoor te zorgen dat de mensen degelijke en correcte informatie krijgen.

Onze ervaring met ebola is een grote hulp, want de maatregelen die nodig zijn om de verspreiding van corona tegen te gaan zijn vergelijkbaar met die voor ebola, met extra aandacht voor afzondering, social distancing en het dragen van een mondmasker.

We zullen nu eenmaal aan een nieuwe gedragscode moeten wennen. Een mondmasker dragen als we op openbare plaatsen komen, regelmatig onze handen wassen, geen handen meer schudden... het is een hele opvoeding. We leren elke dag met het coronavirus te leven en het te overwinnen. Sinds maandag 12 oktober gaan alle leerlingen en leerkrachten van het privé- zowel als van het openbaar onderwijs weer naar school. Zoals hun leeftijdsgenoten in andere landen zullen de Congolese scholieren zich moeten schikken naar nieuwe regels zoals een mondmasker dragen in de klas.

Sint-Vincentiusprovincie, Congo : Er wordt een terugkeer naar het normale leven toegestaan op voorwaarde dat we de veiligheidsmaatregelen naleven en ons houden aan de afspraken van de responseteams: temperatuur laten meten bij het binnenkomen, handen wassen, een masker dragen op openbare plaatsen, oppervlakken regelmatig desinfecteren... Op het moment is er een tendens om soepeler om te springen met het dragen van een masker, terwijl er nog af en toe gevallen gesignaleerd worden in de besmette zones.

In onze provincie komt het leven langzaam weer op gang. We beperken nu onze bewegingen en kopen lokaal om geen te grote uitgaven te hebben. Onze manier van leven is helemaal veranderd, waardoor we onze beleving van de geloften eens onder de loep zullen moeten nemen. We hebben onze uitgaven verminderd. We zetten ons in om iedereen in onze gemeenschappen, scholen en ziekenhuizen te overtuigen de beschermingsmaatregelen op te volgen. Positief is dat we nu met z’n allen bewuster en met meer inzet de tuin, de velden en de boerderij verzorgen. We denken eraan om in de toekomst aan gemengde landbouw te doen in onze kloosters, om de kosten te drukken.

Wat de impact van de pandemie op ons werk betreft, kunnen we melden dat in onze ziekenhuizen en gezondheidscentra geen enkel geval van COVID-19 werd vastgesteld. Onze zusters verpleegkundigen zijn ondanks het gevaar dat ze liepen de zieken blijven verzorgen.

Beste zusters,

Stilaan zijn we de schok en het ongeloof aan ’t verwerken van de uitbraak van de pandemie van de Covid-19. We hebben geprobeerd de situatie te benaderen met geloof, hoop en moed. We hebben geluisterd naar God, die ons bijstaat om deze enorm verwarrende situatie een plaats te geven in ons leven. We blijven bidden om bevrijd te worden van dit virus en verder te kunnen gaan met de zin van ons leven.

“NOG NIET” schijnt een opschrift te zijn wanneer je onderstaande berichten leest. Het effect van een tweede golf van het virus wordt in alle delen van de planeet gevoeld, ook in de wereld van de ZLJM.

En wat nog meer is: een mening doet de ronde bij analisten en commentatoren dat het coronavirus niet zal verdwijnen en dat we ons moeten voorbereiden om ermee te leven op de beste manier. Indien het zo is, moeten we nog aandachtiger luisteren om de “lichte, stille” stem te horen van de Heer binnen in ons en naar de situatie om bereid te zijn nieuwe, ongebaande wegen te gaan.

Met de Profeet Jeremia zegt de Heer ons: “Ik ken de plannen die Ik voor jullie heb … plannen die jullie vooruit helpen en geen nadeel berokkenen, plannen die hoopvol zijn en die toekomst beloven” We willen vasthouden aan deze belofte van de Heer, terwijl we verder gaan!

Sr Lucie Jacob

Brussel

België

Het land was stilaan op weg om terug het normaal leven te hervatten tot midden juli nieuwe gevallen werden gemeld . Toen de getallen omhoog gingen wisten we dat de tweede golf gearriveerd was. De gemiddelde dagelijkse besmettingen staan nu op 371, een toename van 62% per week. Juist nu is Antwerpen het epicentrum van het virus en Brussel zal wellicht volgen. Als gevolg zijn de voorzorgsmaatregelen strenger geworden voor minstens vier weken, met nieuwe grenzen voor contacten en evenementen: sociale contacten worden beperkt tot vijf personen; georganiseerde evenementen tot 100 personen. Gezichtsmaskers zijn verplicht bij alle samenkomsten; winkelen moet alleen gebeuren en worden beperkt in tijd tot 30 minuten.

Rwanda

Rwanda deelt de uitwerkingen van de corona met de rest van de wereld, maar in vergelijking met andere landen is het niet te zwaar getroffen. Volgens de laatste cijfers zijn er momenteel 898 coronapatiënten opgenomen in het ziekenhuis; 918 zijn reeds hersteld en over het geheel werden vijf overlijdens gemeld.

In sommige parochies is er elke dag Eucharistie, maar alleen voor de religieuzen. De zondagsviering is voor iedereen toegankelijk met de vereiste maatregelen. Strenge straffen worden opgelegd voor wie de regels niet naleeft. Er wordt alleszins gehoorzaamd uit schrik voor de boetes. Verkeer op de weg is toegelaten tot 9u ’s morgens en winkels blijven open tot ’s avonds. Scholen blijven gesloten. Alle werken gaan verder als gewoonlijk. Volledige lockdown en quarantaine gaan verder in gebieden waar meer besmettingen opdagen. Grenzen tussen de buurlanden blijven gesloten .

Maar in Burundi, waar we één gemeenschap hebben, schijnt er een andere wereld te zijn. Het leven gaat gewoon verder alsof er niets abnormaal aan de hand is: geen mondmaskers, geen ‘social distancing’ geen beperkingen . Als mensen sterven spreekt niemand over corona.

Pakistan

Vermits de pandemie slechts de grote steden heeft getroffen, hebben de meeste mensen het niet ernstig genomen. Ondanks de lockdown in verschillende streken, gaan mensen zonder mondmasker. Op sommige plaatsen worden boetes gegeven en het masker verschijnt zodra een politieagent in het zicht komt. Het leven schijnt normaal, behalve voor de scholen. Ze blijven gesloten en om de 2 dagen wordt een andere datum gegeven voor de heropening . Banken, regeringsgebouwen, winkelcentra en gewone winkels laten geen mensen binnen zonder masker of ontsmette handen.

De sluiting van de onderwijsinstellingen heeft onze kinderen gevrijwaard van de pandemie. Scholen in de steden organiseerden klassen online. De regering is ook begonnen met TV-klassen voor verschillende graden. Privé scholen, zoals de onze, hebben vele financiële problemen, want de regering laat niet toe dat iemand wordt ontslagen of dat het salaris wordt achtergehouden.

Kerken zijn gesloten al laten sommigen een beperkt aantal gelovigen binnen voor de zondagsviering. Wij, ZLJM hebben het geluk geregeld Eucharistie te vieren. We bidden dat God onze wereld mag bevrijden van deze dodelijke plaag en dat we terug kunnen keren naar het gewone leven.

Vietnam

Vanaf 30 april was Vietnam terug gekeerd naar het normale leven. Kerken, scholen, winkels en diensten volgden hun gewone dagorde. De mensen begonnen zich veilig te wanen, na een periode van angst en zorgen. Gesprekken, nieuwsberichten, besprekingen over covid-19 schenen alle interesse verloren te hebben.

Het is zomervakantie en iedereen voelt de sfeer van ontspanning en rust. Maar plots, 25 juli, een eerste algemene mededeling in Da Nang na 99 dagen zonder besmettingen, maar nu was er opnieuw een geval. Een patiënt was positief getest: geen verband met een reis. Onduidelijk hoe hij het virus heeft opgelopen. Laatste berichten: 11 gevallen, waarvan 7 patiënten en 4 stafleden van het Da Nang hospitaal. Momenteel heersen de meest strikte maatregelen i.v.m. afstand en lockdown.

In andere streken van het land, vooral in Hanoi en Ho Chi Minh stad zijn de mensen opnieuw bewust van de ernst van de besmetting met covid-19, mondmaskers zijn verplicht op alle openbare plaatsen. De lokale politie gaat in woningen en tehuizen om te controleren of de maatregelen gevolgd worden om besmetting te voorkomen, ook in onze communiteiten. Sociale ontmoetingen zijn ook verboden.

Kerken, religieuze communiteiten en gelovigen blijven bidden om genezing van het coronavirus.

Sri Lanka

Sri Lanka heeft op tijd gereageerd op de bedreiging van covid-19. Op dit ogenblik tracht het land de situatie te beheersen en versterkt de voorbereiding om de gevaarlijke situatie daadwerkelijk te bestrijden.

Sedert al meer dan zes maanden van deze pandemie maakte Sri Lanka enorme vooruitgang om de verspreiding van covid-19 tegen te gaan. De laatste vier maanden heeft de regering, samen met de medische ambtenaren en de ‘Tri Forces’, ernstige maatregelen genomen om de verspreiding van het virus te stoppen binnen de grenzen. De medewerking van de bevolking was een grote hulp om de maatregelen te doen volgen en de discipline in goede banen te leiden.

We kunnen hopen dat Sri Lanka heel dichtbij is om de pandemie te verslaan. Scholen gaan weer geleidelijk open na een sluiting van 115 dagen. De parlementsverkiezingen zullen in augustus plaats hebben met strenge maatregelen en richtlijnen op vlak van gezondheid.

Vandaag zijn er 2.810 bevestigde gevallen waaronder 503 ernstig, 2296 zijn hersteld en 11 overlijdens werden gemeld.

De gewijzigde levensstijl van ‘na de pandemie’, het “nieuwe normaal” kan voor iedereen een uitdaging zijn vooral in verband met wat verplaatsing, werkgelegenheid en dagelijkse noden betreft.

India

De pandemie raast verder over het Indisch sub-continent. In sommige gebieden vermindert het aantal besmettingen; maar in andere streken wordt de situatie ernstiger. Het Zuiden, waar men het aanvankelijk onder controle had, heeft nu af te rekenen met plaatselijke en algemene besmettingen. Delhi, dat de top van de ladder had bereikt, ziet nu een vermindering van nieuwe gevallen. Momenteel telt India een totaal van anderhalf miljoen gevallen (1.583.156) met een sterftecijfer van 34.224. Een aantal zijn aan de beterhand. Ondanks de lockdown in bepaalde streken met reisbeperkingen binnen het land, gaat het leven verder en ieder tracht er het beste van te maken met de nodige voorzichtigheid. Wat opvoeding betreft… online klassen zijn volop de regel. Enkele andere activiteiten worden verder opgenomen.

 Maar bij dit alles zijn het de armen, die meest te lijden hebben: geen werk en geen middelen om hun gezin te voeden. Velen zijn angstig, ongerust en bekommerd, niet alleen voor het virus, maar voor de toekomst. In een situatie waaraan we weinig kunnen verhelpen houden de ZLJM hun hoop gevestigd op de Heer. We blijven de hemel bestormen met ons gebed, opdat de Heer medelijden zou hebben met onze wereld.

Ranchi stad, hoofdstad van Jharkhand, is één van de hotspots voor de positieve gevallen. Nochtans hebben veel privé hospitalen hun deuren moeten sluiten door gebrek aan middelen om covid-19 patiënten te behandelen en sommige hospitalen werden verzegeld omdat ze besmette personen hadden opgenomen zonder voldoende voorzorgen te nemen.

Het Mercy Hospital in Jamshedpur bleef open voor algemene gevallen en het was een opluchting voor de mensen van Jamshedpur. Ook al hadden we kamers vrij gehouden voor covid patiënten in nood, we waren niet helemaal voorbereid om besmette personen te behandelen. Tegen half juli begonnen stafleden besmet te geraken en patiënten werden positief getest. Ze moesten geïsoleerd worden en wie met hen in contact kwam moest in quarantaine. Dat betekende minder stafleden en sluiting van bepaalde afdelingen. Op 22 juli moest ook het hospitaal gesloten worden.

Het ganse hospitaal werd volledig schoongemaakt tijdens de sluiting; op bevel van de overheid ontsmet, zodat men nu klaar is om nieuwe patiënten op te nemen. De zusters hebben vertrouwen dat alles in orde komt wanneer het hospitaal weer kan opengaan, natuurlijk blijft er onzekerheid heersen , angst en onrust , want de situatie van de covid-19 gaat van slecht naar erger.

In een situatie waarin we tot weinig in staat zijn houden de ZLJM zich vast aan de Heer. We blijven bidden en vertrouwen in de kracht van de Heer. Onze zekerheid in God geeft ons de stuwkracht en het vertrouwen dat niets gebeurt buiten zijn weten en dat Hij zal zorgen voor hen die voor anderen zorgen.

Filippijnen

Onze dankbaarheid blijft naar God gaan die voortdurend zorg draagt voor ons. Hij is onze Voorzienigheid die ons liefheeft en ons beschermt.

Momenteel zijn er 89374 bevestigde gevallen in ons land. Ongeveer 65064 zijn genezen en er waren 1983 overlijdens . Zowel de nationale als de lokale besturen geven geregeld verklaringen i.v.m. de pandemie, soms zijn ze onrustwekkend, soms ook bemoedigend. Scholen zijn gesloten, publieke samenkomsten zijn verboden, er wordt lockdown opgelegd en andere beperkingen zijn bedoeld om de verspreiding van het virus tegen te gaan. De uitdagingen van elke dag herinneren ons en maken ons bewust van de huidige realiteit rondom ons, vooral als we zien hoe de armen steeds armer worden. De heropening van de scholen is uitgesteld en nieuwe gevallen worden gemeld. Kinderen volgen online klassen, maar velen kunnen niet mee met deze methode. Zieken worden aangeraden om thuis te blijven.

Deze moeilijke periode is voor ons een uitnodiging om ons te laten uitdagen en de opdracht te zien voor onze persoonlijke bekering en ons geloof in God te verdiepen.

Kongo

Middernacht 18 maart kondigde de president van de Democratische Republiek Kongo de noodtoestand af omwille van de covid-19 zieken in Kinshasa, vastgesteld op 10 maart 2020. Hij legde de nadruk op het volgen van de maatregelen om de pandemie te bestrijden.

Op 21 juli werd de noodtoestand opgeheven. Dan werd de hervatting van de scholen afgekondigd te beginnen met het laatste jaar van het lager onderwijs, van de humaniora en van de hogescholen en de universiteit, vanaf 3 augustus. En vanaf 15 augustus heropening van de kerken, gebedshuizen; de migratie en interprovinciale centra; de zeehaven en de vlieghavens en alle grenzen; ook de discotheken, stadia en theaters. Voor begrafenissen blijven de strenge maatregelen en voorzieningen van kracht.

Volgens hem is het dank zij de inspanningen van de verantwoordelijken dat de sterfgevallen sterk zijn teruggedrongen: van 11% tot 2,4%. De trend van de overlijdens is verminderd tijdens deze maand juli. De DRC komt op de 9^e rang in Afrika voor de besmettingsgraad en op de 12^e voor de overlijdens.

De terugkeer naar het gewone leven is toegelaten, overeenkomstig met de maatregelen aan de grenzen en de modaliteiten van de verantwoordelijken: controle van de temperatuur bij elk binnenkomen, handen wassen, verplichting van het masker op openbare plaatsen, regelmatig ontsmetten van ontmoetingsplaatsen…

De officiële media gaven op 29 juli volgende statistieken: 9010 besmettingen, 6437 genezingen en 215 overlijdens

Mali

Tot op vandaag telt Mali 2520 besmettingen, 75 overlijdens en 1919 genezingen. De staat tracht mogelijke besmettingen te detecteren en probeert de mensen gerust te stellen en de maatregelen strikt te doen volgen, want niet iedereen houdt er zich aan.

De scholen zijn open. Openbaar vervoer is steeds blijven werken. De vlieghaven zou weldra weer open zijn.

Wij blijven bidden voor onze beproefde wereld.

Engeland

De huidige pandemie blijft duren en schijnt niet te stoppen hier in het Verenigd Koninkrijk, zoals elders in de wereld. De mensen, vooral de meest kwetsbaren, zijn heel bang, wat te begrijpen is, vermits er geen wondermiddel bestaat of een betrouwbaar vaccin om het virus klein te krijgen. De onvermoeibare zoektocht in de vele labo’s en instellingen zoals o.a. in Oxford geeft soms een sprankeltje hoop aan de horizon.

Maar, de onrust rond de verdere verspreiding van de ziekte nam toe wanneer op donderdag, 30 juli het aantal corona besmettingen in het land 28% hoger lag dan in het begin van de maand. Overlijdens stijgen eveneens in deze uiterst onzekere tijd.

In het nieuws van deze morgen liet onze eerste minister Boris Johnson zeggen dat hij de “pedalen haast kwijt raakte” met de beslissing de lockdown te verhogen na de verdubbeling van het aantal besmettingen in een maand. Zijn uitspraak tekent duidelijk de hele situatie. Het was immers de dag dat vele ondernemingen weer zouden starten; maar in plaats daarvan schijnt ons land de grens bereikt te hebben om te kunnen weerkeren naar het normale leven. Men kan zich afvragen of ooit het normale leven kan hervat worden, of wordt ‘spreken over covid-19’ het normale?

Ierland

Volgens de laatste statistieken telt Ierland 26 027 bevestigde gevallen van covid-19 en 1763 covid overlijdens . De laatste cijfers tonen dat de pandemie verder uitbreidt in het land. Over een periode van twee dagen is het land verschoven van een relatief evenwichtige epidemie naar een merkbaar patroon van uitbraak. Iedereen kreeg de raad uiterst voorzichtig te zijn en de maatregelen strikt na te leven om de verdere verspreiding van het virus te vermijden. Voorzichtigheid en voorzorgsmaatregelen zijn nu allerbelangrijkst.

(Gevangen in het van de pandemie, onze twee zusters-studenten, één in Frankrijk, de andere in Rome. Ze volgden een vormingscursus voor vormingsverantwoordelijken. Zij vertellen hun ervaringen tijdens het leven met Covid-19)

Frankrijk: Zuster Beatrice Tshilemba (St.-Vincent – Kongo)

En alles viel uit, alsof er gewoon een alarmknop werd ingedrukt. Een virus bracht alles tot stilstand. De machine van ons leven viel stil en de dingen namen een onverwachte wending.

In Frankrijk legde de overheid het verkeer stil op 17 maart 2020 om 12h00, voor de veiligheid.

Bij de zusters van Christus Verlosser, waar ik logeerde, deelden wij met drie het leven in gemeenschap. De beperkte vrijheid dwong ons het gebedsleven te herorganiseren volgens het programma van de vieringen op KTO of YouTube. Ook de dagorde moesten we aanpassen om ons te informeren over de evolutie van de situatie langs de televisie om 20h00 op France 2.

Om als gemeenschap mee te werken met de hulpactie zorgden wij voor lakens en bloezen. Er werd een lijst opgemaakt van mensen in moeilijkheden in de buurt. Elke dag zetten we om 8h00 ’s avonds de ramen open om te applaudisseren voor de zorgverleners . We hebben gebeden voor de zieken , het zorgpersoneel, de wetenschappers, politici, de Kerk en de kinderen, bijzonder voor de dagelijkse overlijdens. In onze buurt is een dokter van 55 jaar overleden aan Covid-19.

We kregen nu tijd om na te denken over verschillende onderwerpen, want de pandemie maakte veel duidelijk: sociale ongelijkheid, belang van menselijk contact, wie zijn vandaag de helden, de eucharistische vasten, een ongewoon Paasfeest, de gelijkwaardigheid van de mensen, en nog: “Wat komt erna?” Die momenten van bezinning en uitwisseling hebben ons een andere kijk op de wereld gegeven; op de tegenstrijdigheden en de mogelijkheden.

Ja, toen onze wereldboot dreigde te zinken door de golven en de harde tegenwind, hebben we ons tot Christus gericht, zoals de apostelen. “Heer help ons, wij vergaan…” (cfr. Mt 14,24)

Ondertussen ging de cursus verder met video-conferenties of werk op afstand. We hebben ons vlug moeten aanpassen aan deze nieuwe vorm van werken.

Rome: Sr Lilly Pallipurath (Ranchi)

Met veel enthousiasme en toch wat zenuwen kwam ik op 25 januari 2020 toe in Rome , de eeuwige stad om deel te nemen aan een vormingsprogramma georganiseerd door de UISG (Internationale Unie van Algemene Oversten) Vermits wij geen klooster in Rome hebben verbleef ik bij de Arme Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid.

Op 29 januari kregen we een oriëntatie-sessie. We waren met 24 zusters van 27 nationaliteiten en vertegenwoordigden 33 Congregaties. Het programma was goed opgesteld met belangrijke thema’s zoals: theologie van het religieuze leven, interculturele eigenschap, onderscheiding en leiderschap, digitale cultuur in de vorming en dergelijke. We waren opgetogen want we hadden veel onderling contact en uitwisselingen tijdens de lessen en de pauzes. We voelden ons spoedig als een grote familie met groepsactiviteiten, vieringen en ontspanning.

Na net één maand is alles plots veranderd. Op 6 maart hoorden we dat we het centrum voor de lessen niet meer konden bereiken. De impact van de ondertussen gekende pandemie heeft alles overhoop gegooid zonder verwittiging of voorbereiding. Onze coördinator liet weten dat de klassen per ZOOM zouden doorgaan. Dat betekende dat de cursus zonder onderbreking zou doorgaan. We misten de onderlinge contacten en het gevoelen van verbondenheid, toch ging het groepsgesprek verder met zoom , bidden via zoom, vieringen via zoom, enz…

Het nieuws over de Pandemie raakte ons en ieder beleefde dit op een eigen manier. De verspreiding van Covid-19 in Italië en het dodental schokte mij. Het nieuws met de beelden van de mensen die besmet waren en stierven maakte mij depressief en soms werd ik heel bang en onrustig. De meesten onder ons konden niet slapen en het enige dat we hoorden waren de sirenes van de ziekenwagens. Alleen het gebed was een troost, gebed in de diepte van ons hart, als een kreet, een vraag om klaarte, een vraag naar het waarom en de betekenis voor ons ZLJM in deze situatie. Met tranen in mijn ogen werd het bidden stilaan dieper. We waren wel gezegend want we hadden elke dag de Mis tijdens de lockdown . We hadden soms een hele dag aanbidding tot einde Juni. Bidden voor de mensen en de zieken zalven door geestelijke begeleiding waren het enige dat we konden doen voor de lijdende mensen en de stervenden.

Maar doorheen dat alles , wanneer ik de zegeningen tel tijdens de lockdown, dan merk ik meer zegeningen dan pijn. Ik krijg meer tijd om te bezinnen en te bidden. Ik dank Sr Lucy Jacob en al de zusters die opbellen en hun bezorgdheid en steun betuigen. Sr Cynthia, onze coördinator , en Sr Patricia Murray, secretaresse van de UISG waren zeer bekommerd om naar ons te luisteren en onze gevoelens te delen.

Met nieuwe thema’s, nieuwe inzichten en oefening geraak ik thuis in de zoom-klassen. 5 uur vóór een computer zitten is helemaal niet prettig en niet gemakkelijk. Maar de cursus was voor mij een echte hulp in de taak van de vorming.

Alles wat we toch nog graag wilden beleven was de wens nog eens als groep samen te komen vóór we Rome zouden verlaten. Ja, de lockdowm was opgeheven en we mocht gaan voor retraite, een reis naar Assisi om de sluiting te vieren op 26 juni, met “de sociale distancing” en het volgen van de andere maatregelen.

Het coronavirus heeft de hele wereld platgelegd. Ook voor mij, nu opgehouden in Rome. Terwijl ik wacht voor een vlucht tracht ik er een vreugdevolle, zinvolle en hoopvolle ervaring van te maken.

Alsof de COVID-19-pandemie nog niet genoeg ellende veroorzaakte, wordt Lubumbashi nu ook geplaagd door wat een stammenconflict lijkt te zijn. Zich van het gevaar bewust roept de aartsbisschop van Lubumbashi de gelovigen op niet te wanhopen en moed en kracht te putten bij de Heer. Zuster Béatrice Tshilemba geeft ons hier een samenvatting van zijn herderlijke brief. Nog iets om voor te bidden telkens als we ons tot de Heer richten!

Bewogen door medelijden met de bevolking, van wie hij het leed deelt, en vanuit de profetische zending die past bij zijn herderlijke taak richtte de aartsbisschop van Lubumbashi, Monseigneur Jean Pierre Tafunga, op 19 mei 2020 aan alle katholieke gelovigen, aan de bestuurlijke overheid, de politieke leiders, de politie en alle mensen van goede wil een boodschap met als titel: Ik heb gezien hoe ellendig mijn volk eraan toe is, ik heb hun jammerklachten gehoord (Exodus 3,7).

Al zwaar getroffen door de gevolgen van de coronapandemie, die hard toeslaat in de provincie Opper-Katanga en bijzonder in Lubumbashi, beleeft de stad om nog een andere reden een angstige tijd. Er gaat geen nacht voorbij, schrijft de aartsbisschop, zonder dat er ergens, vooral in de armere buitenwijken van de stad, een verkrachting, diefstal, moordpartij of overval heeft plaatsgehad. Het gaat zover dat er zelfs bij klaarlichte dag wordt ingebroken, overvallen en gemoord, voor de ogen van degenen die de bevolking zouden moeten beschermen maar machteloos toekijken.

Het is een zeer verontrustende toestand, die ook allerlei vragen oproept bij de bevolking. Wie zijn deze mensen die zo ongestraft hun gang maar kunnen gaan? Zit er iets anders achter? Met welke middelen komen ze aan die wapens, munitie en voertuigen? Wie profiteert er van al deze misdaden?

De aartsbisschop merkt op dat de bevolking tegenover twee geduchte vijanden staat die allebei haar veiligheid bedreigen: het coronavirus en de gewapende bandieten.

Daarom roept hij op tot waakzaamheid en solidariteit. Hij vraagt de mensen om hun hoop in God te blijven stellen, want ‘deze hoop zal niet worden beschaamd’ (Rom. 5,5) en om niet te vergeten dat ‘als de Heer de stad niet bewaakt, de wachter vergeefs zijn ronde doet’ (Ps. 127,1). ‘U, Heer, bent mijn helper en beschermer’ (Sirach 51,2). ‘Volk van Opper-Katanga, wees vastberaden en standvastig (cf. Jozua 1,7). Moge de Maagd Maria, Onze-Lieve-Vrouw van Vrede, voor ons ten beste spreken en moge de Almachtige onze provincie zegenen en beschermen!’

Monseigneur Jean Pierre Tafunga, aartsbisschop van Lubumbashi, brengt in deze noodlottige tijden dus een boodschap van vrede, hoop en troost aan de katholieken en aan de hele bevolking van Katanga.

24 juni staat gegrift in het hart van ieder van ons!

Vlak voor Vader Triest vertrok naar de hemelse Vader gaf hij ons zijn laatste boodschap mee:
“Geef, dan zal je gegeven worden!”

Zijn hele leven bestond uit GEVEN, zoals mag blijken uit deze woorden van hem:
‘Ik ben jullie mijn slapeloze nachten verplicht, al mijn inspanningen, mijn rust (…) ieder uur van de dag en van de nacht, en zelfs als de weg lang, lastig en modderig is (…),
ben ik blij dat ik in navolging van Jezus, mijn Meester,
voor jullie mijn rust, mijn gezondheid en zelfs mijn leven mag opofferen.’

Als Vader Triest vandaag in deze door een pandemie geteisterde wereld zou leven,
wat zou hij doen?

Laten we bij het vieren van 24 juni 2020 in gedachten houden dat
God houdt van “een blije gever”!

Vandaag vieren we het feest van het Heilig Hart van Jezus,

het feest van onze congregatie !

Mogen wij ons laten verrijken door de schatten die

in het Hart van Jezus verborgen liggen en deze rijkdom naar alle mensen
om ons heen laten vloeien in deze tijd van wereldwijde crisis!

VIETNAM: WIJ GEVEN DE WERELD HOOP!

Denkend aan hoop komt bij mij het beeld op van een donker hoekje in huis, uit het zicht van iedereen, en dan valt er een straaltje licht in. Dat is hoop!

Het leven ging z’n gangetje. We dachten: alles gaat goed en zo zal het blijven. Overal blijdschap en gelach. Tot plots het nieuws bekend werd dat zo’n klein coronavirusje onze mooie wereld had aangevallen en dat het leven helemaal tot stilstand kwam. De pandemie zou niemand sparen; er was geen tijd om zich goed voor te bereiden; het leven nam een onverwachte wending. Iedereen stond machteloos tegenover deze pandemie.

Berichten uit alle delen van de wereld over coronapatiënten, het leven in lockdown, de toenemende werkloosheid, prijzen die de hoogte in schoten en ongeziene sterftecijfers maakten de toekomst erg onzeker.

In ons land is het een heel ander verhaal. De waarheid wordt netjes onder het tapijt geveegd! Op openbare plaatsen werd aangekondigd dat we onze voorzorgen moesten nemen en het veilig houden. Tegelijk lieten ze geen kans voorbijgaan om een pluim op eigen hoed te steken met de bewering dat de hele wereld naar ons keek en dat wij het enige coronavrije land waren enzovoort. Akkoord, de regering was alert van bij het begin en deed wat nodig was, maar dit is niet de hele waarheid.

Onze gemeenschap Placide doet niet direct aan liefdadigheidswerk. We bleven thuis zolang het verplicht was en waren voorzien van eten, mondmaskers, ontsmettingsmiddel en al wat nodig was. Wat we nog meer konden doen was: bidden. We baden voor wie door het virus besmet was en vanuit onze dagelijkse aanbidding zonden we signalen van vrede uit. We maakten van het binnenblijven gebruik om nieuwe dingen te leren. We spraken met elkaar over onze gedachten en gevoelens. Dat was voor iedereen verrijkend. Zo gaven we elkaar moed. Maar hoe lang?

Ons vertrouwen werd geschokt, de angst sloeg toe, toen we uit verschillende bronnen vernamen dat de wereldbevolking afnam, de economie erop achteruitging en meer van die dingen. Geen werk, geen eten, veel doden, mensen zitten vast, ze sterven in een vreemd land ver van hun geliefden. Wat kan er nog pijnlijker zijn? Waar is de hoop in deze sombere tijden? Is er nog een straaltje licht?

Op een gegeven moment waren we echt moedeloos.

Toen gingen we binnenin onze kracht zoeken. Op een zondag hadden we een meditatie op Deut. 6,3.6-9.13: Luister dus, Israël, en neem deze wetten en geboden nauwlettend in acht. Dan zal het u goed gaan in het land dat overvloeit van melk en honing, en zult u sterk in aantal toenemen, zoals de Heer, de God van uw voorouders, u heeft toegezegd. Houd de geboden die ik u vandaag opleg steeds in gedachten. Prent ze uw kinderen in en spreek er steeds over, thuis en onderweg, als u naar bed gaat en als u opstaat. Draag ze als een teken om uw arm en als een band op uw voorhoofd. Schrijf ze op de deurposten van uw huis en op de poorten van de stad. Heb alleen ontzag voor de Heer, uw God, dien hem en zweer alleen bij zijn naam.

Omdat wij in de kracht van Jezus’ naam geloven, hebben we zijn naam in allerlei lettertypes en tekens gekalligrafeerd en overal in huis opgehangen, aan onze bedden, op alle denkbare plaatsen en in de tuin aan de bomen. Terwijl we daarmee bezig waren, dacht ik: God houdt zoveel van ons, hij zal ons zeker redden. We moeten alleen een sterk vertrouwen in hem hebben.

Onze kleine gemeenschap heeft die hele periode lang Gods voorzienigheid mogen ervaren. Toch waren we niet blind voor de noden van de mensen om ons heen en op een idee gebracht door onze weldoeners legden we een spaarpotje aan met wat we uitspaarden van ons zakgeld of door een maaltijd over te slaan. We wisten nog niet aan welke behoeftige we het zouden geven.

Op een dag kwam pater Andy, een karmeliet, op bezoek en vertelde over hoe de Filipijnse gemeenschap in Ho Chi Minhstad vocht om te overleven. Door de lockdown waren ze hun werk en hun inkomen kwijt, hadden niets te eten, konden hun huur niet betalen en evenmin de begrafenis van iemand die aan COVID-19 gestorven was. We beslisten ter plekke dat ons spaarpotje die mensen een beetje troost kon brengen en gingen mee met pater Andy. We zijn blij dat we dit drupje in de oceaan zijn geweest: we hebben de liefde in praktijk gebracht en anderen hoop gegeven door hen eerlijk en respectvol te helpen. Hoe klein ook het bedrag, het te delen schept dubbele vreugde. Een klein gebaar kan een grote betekenis hebben. Het was voor mij een les in vrijgevigheid. Ik voel me gezegend als ik eraan denk. Grote werken van liefdadigheid kunnen wij niet doen, edelmoedig kleine daden van liefde stellen wel.

Door dit alles besef ik nu dat de hoop leeft in ons hart en dat ze uitstraling vindt in ons delen en liefhebben. Binnen de gemeenschap laten we straaltjes hoop schijnen door voor elkaar genadige gezellinnen te zijn. Ik heb in deze periode veel goede dingen geleerd en gedaan en durf nu te zeggen: waar liefde en geloof samenkomen schittert de hoop. Ik ben hoop. Jij bent hoop. Wij zijn hoop voor elkaar. Samen geven we de wereld hoop. Laten we ons vertrouwen stellen in God, dan zal onze hoop nooit verzwakken. Laten we voor elkaar bidden dat iedereen het fluisteren van de Heer mag horen: Ik ben hoop voor de wanhopigen. Ik ben de ogen voor wie graag wil zien. In de duisternis van de nacht zal Ik jouw licht zijn. Kom, ik geef je rust!

St.-Bernardusprovincie, Congo : ‘God zal erin voorzien’

De D.R. Congo had haar eerste geval van COVID-19 op 10 maart 2020. Het was iemand van Kinshasa en nog wel van de gemeente Gombe, waar wij wonen.

Op 24 maart kondigde president Félix Antoine Tshisekedi de noodtoestand af. De bevolking kreeg drie dagen om zich te bevoorraden, want de gemeente Gombe moest op 6 april 2020 voor twee weken in quarantaine. Omdat er steeds nieuwe gevallen van COVID-19 bijkomen, werden de quarantainemaatregelen verlengd tot op vandaag.

Onze lijdensweg begon vanaf het moment dat we boodschappen wilden doen. De markt was overbevolkt en veel voedingsmiddelen werden schaars en overdreven duur. We wisten niet goed wat we moesten beginnen en hoe dit zou aflopen.

In het begin van de quarantaine moesten we wel naar buiten om groenten te kopen. Onderweg, in de buurt van het centraal station van Kinshasa, werden we tegengehouden door de politie, want we zaten met z’n tweeën in de auto en hadden maar één toegangsbadge. Na een uur discussiëren met de politie, die ons niet wilde laten gaan, hebben we de hulp ingeroepen van de burgemeester van Gombe. Hij is ons te hulp gekomen. Maar na dit incident hebben we beslist niet meer buiten te komen en ons tevreden te stellen met wat we in huis hadden.

Ons vuur voor de eucharistie is niet verminderd. De jezuïeten, die onze buren zijn, hebben geen moment geaarzeld om tijdens de coronaquarantaine te blijven komen om de eucharistie op te dragen in onze kapel. Ze losten elkaar af, zodat er elke dag iemand was om, met inachtneming van de ‘social distancing’, met ons eucharistie te vieren. De andere gelovigen die gewoonlijk elke dag met ons eucharistie kwamen vieren, zagen zich echter de toegang tot onze kapel ontzegd.

Om ons heen zien we de pijnlijke situatie veroorzaakt door de quarantainemaatregelen. Huilend van de honger zoeken mensen naar voedsel, zoals onder meer de politieagenten en de bewakers van de kantoorgebouwen in de buurt, die niets te eten hebben. Ze komen bij ons om eten bedelen. Uit solidariteit met ons volk hebben wij het weinige dat we hadden met hen gedeeld.

Omdat de toestand ons steeds meer zorgen baarde en we het alleen niet zouden aankunnen, hebben we een aanvraag om bijstand ingediend bij de dienst diaconie van het aartsbisdom van Kinshasa. Die werd positief onthaald en we hebben enkele voedingsmiddelen ontvangen.

Op onze beurt hebben we dan voedingspakketten samengesteld om aan die mensen in een kwetsbare situatie te geven. Wat waren ze gelukkig. Er straalde weer hoop op hun gezicht. Een ander deel van de ontvangen levensmiddelen hebben we gedeeld met de vijfenveertig vrouwen die voor een bevalling in ons gezondheidscentrum Mwinda te Sanga-Mamba lagen en met de twintig ondervoede kinderen.

Wij hebben ervaren wat onze stichter beloofde: ‘God zal erin voorzien.’ We hebben op verdrietige gezichten de blijdschap, de glimlach, het vertrouwen zien terugkeren. We hebben de gelegenheid ook te baat genomen om hen ervan te overtuigen de maatregelen die de Staat oplegt ter harte te nemen om zich te beschermen tegen de COVID-19. En de volwassenen hebben we moed ingesproken. Ze stonden vol bewondering.

Door die moeilijke tijden in de ban van het coronavirus zaten we vol verdriet en stress. De jaarlijkse retraite, die in deze periode viel, is dan ook weldadig geweest en heeft ons gewapend met goede moed om ervoor te gaan en om, binnen de opgelegde beperkingen, te doen wat we kunnen.

We hebben opnieuw moed gevat en voelen ons sterk. We zijn hoopvol en staan klaar om de beste oplossingen te vinden voor de zwaksten onder ons. We sensibiliseren wie naar ons toekomt, troosten hen, geven hun moed en zeggen hun te rekenen op de goddelijke voorzienigheid, want God zal erin voorzien.

Zuid-Afrika (Provincie St.-Vincent de Paul)

Het was als een akelige droom: we hoorden spreken over een virus, dat een kwaadaardige ernstige ademhalingskwaal veroorzaakte in China, in de stad Wuhan en dat al vele mensen had geveld, waaronder een dokter. We deelden in de angst en het medelijden met de Chinese bevolking, zonder te vermoeden dat dit fameuze virus over de grens zou komen, zonder visa, om zo de andere continenten te bereiken. Enkele weken later kwam het nieuws ons ter ore: het virus is reeds neergestreken in enkele Afrikaanse landen, ook in Zuid-Afrika, ons missiegebied.

We moesten in afzondering, de ‘lockdown’. Dus, we bleven binnen. We kregen zo wel de gelegenheid om veel te bidden voor de wereld. We deden om beurt elke dag aanbidding. We bieden de wereld aan de Heer, en heel bijzonder de mensen die besmet zijn met het virus en hen die voor anderen zorgen, de ‘helden’ die hun leven riskeren om anderen te redden. Die tijd van afzondering daagt ons uit om onze blik naar boven te richten, naar de Allerhoogste, de Meester van het leven, en te denken aan de armen, die geen eten hebben.

In West Rand, huis van de zwangere meisjes, helpen de zusters de meisjes die moeten bevallen. We waren aanwezig bij een geboorte tijdens de lockdown.

Oost Rand Brakpan is één van onze huizen voor bejaarden, eenzamen en zieken. Tijdens de lockdown blijven alle werklieden noodgedwongen thuis. Maar de zusters blijven aanwezig in het centrum in dienst van de vrouwen, zieke bejaarden en hen die verlaten zijn door hun familie. De zusters moeten voor alles instaan: keuken, poets, verzorging van de mensen of begeleiding naar het hospitaal . In deze periode verloren we iemand, we vonden haar ’s morgens dood in haar bed. Ondanks het werk en de vermoeidheid wordt het gebed niet vergeten.

De Heer bleef ons nabij en stuurde ons mensen die giften schonken om de armen te helpen. We kregen voedingswaren en gingen in de straten en bij de winkels om uit te delen aan de armen. We hebben ook sommige arme gezinnen gevraagd te komen om wat te eten. Maar we blijven voorzichtig om besmetting te vermijden.

Soms gebeuren er mirakels: bij de aanvang van de lockdown stuurde een firma – waar maaltijden worden bereid voor de luchtvaart – ons twee grote vrachtwagens met klaargemaakte of nog te bereiden voedingswaren. Dat was een grote hulp om mensen te helpen. Een andere keer bracht een grote vrachtwagen pampers en luiers voor de residenten. Zonder te spreken van de gewone mensen die elke dag zaken brengen voor de armen. We ondervinden dat de Heer ons werkelijk zegent tijdens deze moeilijkheden.

We ervaren Gods aanwezigheid in ons midden heel speciaal hier waar we de kreet van de arme dagelijks vernemen. God is er om ons te troosten en moed en hoop te geven. We blijven Hem danken voor de wonderen van elke dag.

Regio Mali

Op 16 mei 2020 kondigt de Mimister van Volksgezondheid aan dat er in het totaal 835 gevallen van covid-19 bevestigd zijn, 48 mensen zijn overleden, 479 zijn hersteld en 1838 mensen zijn besmet. Wij ZLJM volgen de opgelegde maatregelen van hygiëne en regels van de afstand: handen wassen, mondmaskers, binnen blijven, avondklok…

En hoe beleven we deze corona-tijd? Scholen zijn gesloten. Natuurlijk werkt het gezondheidscentrum verder. De kinderen spreken van de ‘langdurige staking’: bijna 2 jaar zijn de staatsscholen in staking omwille van de klachten door de leerkrachten.

De radio spreekt over “corona” en over de oorlog wordt niet gesproken. Toch gaan de gevechten verder met veel burgerslachtoffers… Het (gruwelijk) feest gaat verder: slachtoffers covid-19, slachtoffers banditisme en terrorisme. En men spreekt reeds van ‘binnenkort’: post-corona slachtoffers, m.a.w. slachtoffers van de hongersnood, economische slachtoffers, scholen- slachtoffers…

Nog nooit hebben we zulke vasten beleefd… nog minder een Passie- en Paastijd zonder gelovigen, zonder doopsels… In verbondenheid met de hele congregatie hebben de zusters van onze Regio een retraite gedaan tijdens de Goede Week. De meeste zusters hadden nooit retraite gehad zonder predikant. Tot hun grote verrassing hebben ze de rijkdom leren ontdekken van een dagelijks gedeelde “lectio Divina”. De leidraad was elke dag: Jezus van Nazareth. Zo hebben wij samen de Passie van Christus beleefd, die meer dan ooit nu ook de Passie van onze wereld is: Jezus volgen in zijn lijden is eveneens onze lijdende broeders en zusters dragen in ons gebed. Met Hem door het lijden gaan, is weten dat het Leven ons wacht op het einde, want Jezus leeft.

Het is een ervaring van geloof die ons getekend heeft. Welke genade ons nog beter bewust te zijn dat we ZLJM zijn, Zusters van de Liefde van Jezus en Maria (de C van Charité heeft mij doen toevoegen; des Compagnes de Jésus, le Vivant, le Ressuscité.

Ja, deze sterke tijd is voor ieder van ons onvergetelijk. We blijven bidden voor de zieken…

Toen de media begonnen te berichten over de verspreiding van het coronavirus realiseerden we ons nog niet dat het virus van plan was de hele wereld te veroveren en dat iedereen zijn verwoestende uitwerking zou voelen, de zwaksten vanzelfsprekend het meest. We volgden de nieuwskanalen om meer te weten te komen en te begrijpen. Al snel werden er ook in België gevallen vastgesteld, wat ons nog meer verontrustte. Op 18 maart ging de lockdown in. We hadden geen andere keuze dan ons aan te passen!

• Het eerste wat we deden was samenkomen als gemeenschap om te luisteren naar elkaars gevoelens en gedachten en te begrijpen wat de Heer ons wil zeggen door wat de wereld nu doormaakt. We waren het allemaal eens dat de Heer ons nabij is en dat hij ons vraagt te luisteren: luisteren met de oren van ons hart naar hoe God spreekt door de rampzalige gebeurtenissen om ons heen, en ons nieuwe levens- en gedragswijzen eigen maken.

• De meditatie van paus Franciscus over Jezus die de storm stilt (Mc. 3,35-41) heeft ons bidden tijdens deze pandemie in de goede richting gestuurd: de Heer heeft alles in handen, vertrouwen in hem bevrijdt ons van angst en geeft ons hoop, zei hij. In groeiende solidariteit met onze broeders en zusters wereldwijd begonnen we te bidden voor de zieken en hun familie, de doden en hun nabestaanden, de frontlijnhelden, overheden, wetenschappers en onderzoekers. Het gebed ging integraal deel uitmaken van ons leven. De Goede Week en Pasen waren heel speciaal dit jaar dankzij de retraite waarin we een week lang intens baden voor de wereld en de mensheid.

• De dagelijkse eucharistie is nu virtueel, op één dag in de week na. Dan komt de pastoor met ons vieren, met inachtneming van de sociale afstand natuurlijk. We brengen meer tijd door in aanbidding voor het Heilig sacrament, we voeden ons met ‘Lectio Divina’ en ons dagelijks gebed focust in de eerste plaats op de actuele noden van de wereld.

• De lockdown betekende dat ons personeel om hun en onze gezondheid te beschermen moest thuisblijven. En dus moest iedereen inspringen om ons huishouden draaiende te houden: koken, boodschappen doen, schoonmaken, wassen, de tuin onderhouden enz. Allemaal leerden we wel iets nieuws: andere gerechten (met dank aan YouTube), onderhoud, gebruik van de stofzuiger en bepaalde schoonmaakproducten, onlineshoppen, keukenkruiden, plantenverzorging...

• Als door een goddelijk plan voorzien waren alle leden van de algemene raad terug van hun zendingen juist voor het reizen beperkt werd. Geplande bijeenkomsten en reizen voor de volgende maanden moesten worden afgelast. Maar we bleven verder vergaderen over zaken die de congregatie betreffen. Eigenlijk hadden we het tijdens de lockdown drukker dan anders: contact houden met de provincies en regio’s; via WhatsApp, Skype en Zoom op de hoogte blijven van de toestand en de ontwikkelingen in elk land waar wij aanwezig zijn; evenementen wijzigen, aanpassen, naar een later tijdstip verschuiven.

• In het algemeen kregen we door de lockdown tijd voor dingen waar anders geen tijd voor is: onszelf bijspijkeren op verschillende vlakken, mappen in orde brengen, kasten en bergruimtes opruimen, oude rommel uit het huis weghalen en meer van die dingen.

• We hebben ook wel wat gevierd: Pasen en Hemelvaart, Feest van de Arbeid, Moederdag, Dag van de Verpleegkunde, een paar verjaardagen, waaronder de verjaardag én het gouden jubileum van zr. Birgit Goslain, die tot onze vreugde enkele dagen in onze gemeenschap heeft verbleven.

• Elke dag komen volwassen gehandicapten uit de naburige instelling in kleine groepjes onze tuin bezoeken. Tijdens de lockdown zitten zij in hun tehuis zo erg opgesloten dat ze snakken naar verse lucht en wij zijn blij dat we hen – steeds de sociale afstand in acht nemend – in onze tuin kunnen laten wandelen.

• Ingaand op de uitnodiging van paus Franciscus om van deze week een Laudato Si’-week te maken hebben we online deelgenomen aan initiatieven van de Katholieke Klimaatbeweging. Op een avond waren we in de tuin aan het bidden met en in de schepping. De eenden – die onderhand wat vriendelijker geworden zijn – deden mee en wilden zelfs onze gebedsblaadjes proberen! De vissen in de vijver kwamen naar de oppervlakte, als om dag te zeggen. Het gezang van de vogels leek helderder en voller!

• Voor het menselijk leed dat deze pandemie veroorzaakt, kunnen we niet veel anders doen dan tot God bidden om genezing en bescherming. Tegelijk zijn we God enorm dankbaar voor de zegeningen die wij genieten: een ruim huis, geestelijke voeding, de ondersteuning van een gemeenschap, een prachtige tuin, eten op tafel; terwijl zovelen nu lijden onder eenzaamheid, angst, armoede en ziekte. Elke morgen ontwaken we dankbaar voor de gave van het leven en voor alles wat ons er gratis bij gegeven wordt.

• Terwijl de veiligheidsmaateregelen stapje voor stapje opgeheven of verlicht worden, zijn er tot op vandaag in het land 56.511 bevestigde gevallen van COVID-19 geteld, 14.123 genezingen en 9212 overlijdens. Met de paus bidden we dat de Verrezen Heer ‘de duisternis uit onze lijdende mensheid mag verjagen en ons mag leiden naar het licht van zijn glorierijke dag die geen einde kent’.

Engels-Ierse regio

In het begin van de coronaviruspandemie waren wij erg geschrokken en overvallen door ongeloof en angst, toen we via de media vernamen welke verschrikkingen dit onooglijke, onzichtbare stukje materie overal in de wereld veroorzaakte; en nog meer toen in Ierland de eerste dode viel.

Vanaf midden maart werden wij in Ierland gevraagd thuis te blijven en ons aan ‘social distancing’ te houden. Dus sloten wij onze deuren voor alle mensen die anders naar Suaimhneas komen voor therapie, meditatie of cursussen. Het duurde dagen voor die eerste schok wegebde, dagen waarin we onafgebroken luisterden en keken naar het nieuws dat ons overspoelde. Het duurde een tijd voor we ons konden verzoenen met de gedachte dat het virus er was en dat het nog veel plaatsen zou aandoen. Onze reactie op deze nieuwe bezoeker zal het voortbestaan van de mensheid bepalen.

Te midden de eerste angst en onzekerheid bereidden de leiders van Ierland het beleid voor. Als volksgemeenschap begonnen we te voelen hoe ze hun leiderschap opnamen en erin slaagden kalm en weloverwogen te reageren. We voelden ons ‘gedragen’ in wat een onmogelijke situatie leek. Hun eerlijke en transparante optreden, vrij van politieke retoriek, gaf ons hoop. We zitten allen in hetzelfde schuitje, was telkens de boodschap. De bijdrage die ze aan ons vroegen was om actief mee te werken in je eigen omgeving: thuisblijven, het veilig houden, de sociale afstand respecteren, elkaar helpen en door kleine maar belangrijke dingetjes hoop en moed geven. In het hele land doen mensen dat, op een unieke en bewonderenswaardige manier.

Met de zekerheid dat we gedragen worden in hoop en vertrouwen beschouwen we deze tijd als een kans om praktisch en creatief te zijn. We zijn ons leven gaan herschikken rond deze nieuwe ervaring.

• We wilden op een positievere manier omgaan met de angst van familie, vrienden en de ZLJM voor besmetting met het virus en vonden hoe we dankzij de technologie en ondanks de fysieke afstand elkaar konden steunen en ons gesteund voelen. Verbonden blijven op afstand.
• Suaimhneas, dat anders bruist van activiteit, was nu druk bezig met telefoon, WhatsApp en Zoom om contact te houden.
• Aan de hand van video-opnames van de sessies kon het meditatieprogramma doorgaan.
• We geven mensen die het moeilijk hebben in deze periode ondersteuning via de telefoon en verwijzen hen waar nodig naar professionals.
• We steken het personeel dat in de frontlijn staat in ziekenhuizen en woonzorgcentra een hart onder de riem door onze gebeden, brieven en dankkaartjes.
• We konden een bijdrage leveren aan een initiatief dat aan de plaatselijke ziekenhuizen en verzorgingstehuizen welverdiende zaken als waterketels en broodroosters bezorgde om het leven van hun personeel wat aangenamer te maken.
• We zijn zo dankbaar voor deze lente die we in de tuin kunnen doorbrengen met planten, wieden en de grond verzorgen. We hebben nu tijd om te kijken en te luisteren naar de tulpen en de narcissen, die ons, vertellend van hun wezen en hun broosheid, de levenscyclus in herinnering brengen.

Velen hebben zich afgevraagd waar God in dit alles gebleven was. God lijdt met ons mee en spreekt ons aan in de helpende hand, in de opoffering van de ene voor de veiligheid van de andere, in de beloftevolle lente die ons elke morgen toelacht. God is in de uitnodiging na te denken over onze prioriteiten en ieder levensstadium te appreciëren.

Misschien is dit de gelegenheid die ons wordt geboden om te leren luisteren naar de aarde en om de God van liefde, mededogen en tederheid te ervaren in en door de hele mensheid.

In dit gedicht evoceert Kathleen O’Meara de kansen die de huidige situatie ons biedt:

En de mensen bleven thuis
en lazen boeken en luisterden en rustten
en trainden en maakten kunst en speelden
en leerden anders te leven
en stopten om beter te kunnen luisteren
de een mediteerde, de ander bad
iemand danste
een ander kwam zichzelf tegen
en de mensen begonnen anders te denken en ze genazen
en in de afwezigheid van mensen die
dom, gevaarlijk, zinloos en harteloos leefden
begon ook de aarde te genezen
en toen het gevaar geweken was
kwamen de mensen weer bij elkaar
rouwden om hun doden
en maakten nieuwe keuzes, droomden nieuwe visioenen
bedachten een andere manier van leven
en genazen de aarde helemaal
zoals ze zelf genezen waren.

Ranchi

Een paar dagen geleden werd ik onderweg naar de apotheek tegengehouden door een arme vrouw die er afgemat en bezorgd uit zag. Ze zei dat ze twee kinderen had en onder de omstandigheden van de lockdown haar gezin niet meer kon onderhouden. En dat er in haar omgeving veel mensen in dezelfde situatie waren: geen werk, dus geen geld om eten te kopen. Onder het spreken rolden de tranen over haar wangen en ik raakte ontroerd. Op de terugweg liep ik te piekeren over hoe we hen zouden kunnen helpen. Thuis sprak ik erover met mijn medezusters. Ook zij waren geraakt. Ze stelden voor om met hulp van de plaatselijke bevolking een overzicht te maken van waar de zwaarst getroffen mensen wonen en vervolgens iets te doen om hen te helpen de lockdownperiode door te komen.

We vonden dat sommige mensen, onder wie die vrouw, in kleine, smoezelige huurkamers zonder de minste voorzieningen woonden. Met de hulp van een plaatselijke handelaar konden we overlevingsvoedselpakketten per gezin samenstellen. We moesten wel eerst de lokale overheid en de politie op de hoogte brengen dat we voedselpakketten wilden gaan uitdelen in de dorpen. De politie was erg blij met ons plan en gaf ons haar medewerking. Dus nadat de nodige formaliteiten waren volbracht, gingen we met enkele zusters naar de dorpen om onze pakketten te verdelen. Van alle kanten kwamen mensen toegelopen die op voedsel hadden zitten wachten. De dag erop zag ik een grote groep kinderen en vrouwen voor onze poort staan. Ik wist direct dat ze om eten kwamen, want ze hadden het nieuws van de anderen gehoord. Ik voelde medelijden met hen: ze droegen geen mondkapjes of handschoenen, want hun enige zorg was eten, het coronavirus kon hen niet schelen. En de anderhalvemeterregel in acht nemen is erg moeilijk als je helemaal gefocust bent op eten krijgen. Ik las op hun gezichten de angstvalligheid waarmee ze op hun voedselpakket wachtten. En daarna de glimlach en de opluchting nadat ze het gekregen hadden. Maar de mensen bleven komen; er was meer nood dan we hadden voorzien. Het probleem moet aangepakt worden en een oplossing krijgen. Ik voelde dat ik nog meer moet doen.

Toen ik later op de avond nadacht over wat er die dag gebeurd was, verbaasde het me hoeveel vreugde en geluk een kleine daad van naastenliefde in het leven van mensen kan brengen. Die glimlach op die van zorgen vermoeide gezichten volstaat om door te zetten!

Nederlandstalige provincie

Terwijl het coronavirus lelijk huishoudt in ons land en overal lijden, verdriet en dood teweegbrengt, zien we desondanks rondom ons en in onze gemeenschappen kleine en grote tekenen van hoop.

Om te beginnen zijn we dankbaar voor de vele initiatieven om ons van geestelijk voedsel te voorzien in deze tijd waarin we de gewone vasten- en paasvieringen moesten missen. Ondertussen hebben de meeste van onze gemeenschappen leren omgaan met livestreaming, YouTube en allerhande websites. We zijn in dit verband veel dank verschuldigd aan de Belgische bisschoppen en de mensen van Kerknet, die zich door het onder de aandacht brengen en toegankelijk maken van die initiatieven als excellente herders hebben betoond. Op onze eigen minisite op Kerknet hebben we ook teksten gepost om de gevolgen van eenzaamheid en angst te counteren. We hebben ontdekt dat de virtuele wereld niet zinloos is!

De gemeenschapscoördinatoren bieden onze kwetsbare zusters naast zorg voor hun fysieke en psychische behoeften ook spirituele voeding en informatie. Dit is vooral belangrijk voor de zusters die op hun kamer in quarantaine zitten. Zuster Sushila en zuster Noreen, de twee leden van de nieuwe internationale gemeenschap, stellen zich in Melle, waar ze momenteel verblijven, met veel liefde ten dienste van de bejaarde zusters. Intussen pikken ze hier en daar een woordje Nederlands mee.
Verschillende gemeenschappen hebben manieren bedacht om de eenzaamheid van de bewoners van woonzorgcentra wat draaglijker te maken. Ze hebben o.a. wenskaarten vervaardigd en bezorgd. Een communiteit stuurde de boodschap ‘Houd goede moed, alles komt weer goed’ bij een pakje zelfgebakken koekjes voor ieder van de bewoners. Zusters die zelf in een woonzorgcentrum verblijven worden verwend met vele attenties: zo lief!

We stellen ook vast dat wij religieuzen niet de enigen zijn die vriendelijkheid, solidariteit en edelmoedigheid betonen. Eerst en vooral merken we heel dankbaar het niet-aflatende zwoegen en zorgen van onze medewerkers: verpleegkundigen, schoonmakers, administratieve krachten en gemeenschapscoördinatoren. Zij getuigen van grote betrokkenheid en tonen ongeziene creativiteit om alle praktische problemen op te lossen en ‘social distancing’ te garanderen, zodat onze zusters veilig en gezond blijven. Wij staan in bewondering voor de ijver van alle medische zorgverleners, van wetenschappers als virologen en epidemiologen, van journalisten en politici.

Zij zijn de helden die in de kijker lopen. Maar er zijn evenzeer gewone mensen, ook jongeren, die met een glimlach hun hulp aanbieden. ‘Heb je iets nodig? Kan ik je op een of andere manier helpen?’ is de boodschap die sommigen in hun brievenbus vonden.

Samen met onze buurt tonen we onze waardering en dankbaarheid voor wie hard werken in de gezondheidssector: we hangen een wit laken uit het raam, applaudisseren samen met onze buren, plegen heel wat telefoontjes en versturen WhatsApp-berichtjes en -filmpjes. We luiden op vraag van de bisschoppen zelfs de kloosterklok om acht uur ’s avonds.

Vele vrouwen en naar verluid ook mannen naaien mondmaskers. Enkele communiteiten hebben al van deze hoogstnodige maskers mogen ontvangen. Ook zijn enkele zusters begonnen met het naaien van mondmaskers (in het bijzonder voor de zusters en onze medewerkers), want ‘corona’ zal ons wellicht nog lang gezelschap houden.

Tenslotte hebben velen van ons gemerkt dat de mensen blijkbaar vriendelijker zijn op straat en makkelijker gedag zeggen.

Ook valt het op – en dit is geen nevenschade, maar nevenwinst – dat we nu er zoveel minder lawaai is, de vogels weer horen zingen. Deze sfeer van rust is een uitnodiging tot reflectie en gebed. Ook de natuur vaart wel bij deze crisis: er is minder luchtvervuiling en wilde dieren hebben hun territorium verlegd. We kunnen opnieuw kinderen horen spelen in de openlucht. Dit neemt niet weg dat wij ons maar al te goed realiseren dat niet iedereen de luxe van een tuin of zelfs maar van een terras of balkon heeft! Daarom zijn we bekommerd voor wie dakloos of ‘tuinloos’ is. Voor hen is ‘in uw kot blijven’ zoveel moeilijker dan voor wie een ruim huis en een tuin hebben!

Ja, er zijn inderdaad tekenen van hoop!

Zuidprovincie

Enkele ervaringen van zusters:

• Aan het sterfbed van een man:
  Wees gezegend, meneer Adrien!
  U bent een van onze hoogbejaarden. Ik ken u nog niet zo lang, maar we hebben enkele mooie momenten samen gehad. Als u naar de eetzaal kwam, wist u niet goed hoe u zich moest uitdrukken, maar de vriendelijkheid straalde uit uw ogen. En toen kwam u niet meer. Ik zocht u op in uw kamer en zag hoe erg u vermagerd was. Toen ik later van een afstand naar u keek, werd het me duidelijk dat uw ogen al naar het onbekende staarden. U ademde steeds moeilijker. Ik kwam naast u zitten. Mijn blik dreef af van uw gezicht naar de schapen in de wei. Zij hoefden hun hoofd maar naar beneden te doen en daar was het frisse gras, vlak onder hun poten. Een straal zon... Hoe vredig was alles. Je ogen rustten op me en even was ik ontdaan. Toen viel het me te binnen me tot onze Vader te richten. Ik zei: ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Geest die hen verbindt, vergeef ik je al je zwakheden.’
  Wat een lef, ja! Er zijn geen priesters meer. Wij keren in zekere zin terug naar de eenvoud, de waarheid.
  Nu bent u heengegaan, meneer Adrien. Vergeet ons niet en uw vrouw en twee kinderen ook niet. Tot gauw!

• Een zuster heeft, nauwgezet alle veiligheidsvoorschriften opvolgend, een groot bord gemaakt, waarmee ze voor het verzorgingstehuis ging staan waar ze vroeger regelmatig op bezoek ging en de communie bracht aan bejaarde bewoners. Ze wilde op die manier het personeel, dat zich zo heldhaftig aan deze kwetsbare mensen wijdt, danken en een hart onder de riem steken. Verschillende verzorgenden hebben haar bedankt voor dit teken van solidariteit.

• Twee zusters van liefde die in een bejaardentehuis verblijven en bezorgd zijn om het overbelaste personeel proberen hen te steunen waar ze kunnen. Ze doen mee om gezellige momenten te creëren, helpen een paar medebewoners die niet meer zelfstandig kunnen eten, proberen anderen in een goed humeur te brengen. Ze zijn in deze moeilijke tijden een waar geschenk voor dit huis dat ze als het hunne beschouwen.

• Twee ZLJM-gemeenschappen doen mee met de populaire nieuwe traditie om elke avond om acht uur iedereen te bedanken die in de frontlinie tegen COVID-19 vecht. Zij luiden dan de klok van hun kapel.

• De telefoon is nu zo’n kostbaar goed, zo’n onvervangbaar communicatiemiddel. De provincie maakt er dankbaar gebruik van voor een concretere beleving van de zusterlijke eenheid die reeds in het gebed beleefd wordt. Zo kan ze moed en hoop brengen aan de zusters en aan de kennissen die het ergst lijden onder de lockdown. Het helpt tegen de eenzaamheid, versterkt de banden en maakt het mogelijk om wie daar behoefte aan heeft op te beuren.

Sri Lanka

Terwijl 2020 openbloeide, bleef er maar verontrustend nieuws komen uit Wuhan. Maar we dachten nog niet dat COVID-19 de grens zou oversteken en toen de ziekte ons land wel binnen kwam, waren we geschokt. Ondertussen heeft ze al levens geëist. We stonden perplex, niet wetend hoe we met deze nieuwe situatie om moesten gaan. Er waren meer vragen dan antwoorden. Het nieuws uit Europa maakte ons moedeloos. De wereld lag plat.

Midden in de vastenperiode werden we herinnerd aan de exodus van het Joodse volk. We putten kracht uit ons diep geloof om voort te trekken naar het beloofde land, maar de realiteit die zich voor onze neus afspeelde, was eerder van aard om ons de hoop te doen opgeven. Huizen, dorpen, steden werden afgesloten. Het leven werd moeilijk, vooral voor de hele armen.

Velen van ons namen tijdens de Goede Week deel aan een online retraite. Het was een Goede Week anders dan alle andere. In gedachten omarmden we de hele wereld, speciaal de slachtoffers van het coronavirus en hun nabestaanden, maar ook zorgverleners en ziekenhuispersoneel, regeringsleiders, politie enz. We haalden moed uit ons vertrouwen in de Goddelijke Voorzienigheid en gesterkt door de zin ‘Geef en er zal je gegeven worden’ deelden we met de armen wat we konden. We hadden de schreeuw van de armen gehoord en brachten hen onze liefdadigheid. Toen we droge voeding en groenten uitdeelden aan de behoeftigen verscheen er een glimlach op hun gezicht, want ze kregen weer hoop. Over de telefoon stelden we mensen gerust die bang waren en paniekten, troostten we familieleden die een geliefde verloren hadden. Paus Franciscus zegt: ‘In hopeloze situaties, in pijn en lijden verlaat God zijn kinderen nooit. Hij blijft hen nabij.’ We zijn blij dat ook wij door onze kleine bijdrage wat hoop hebben kunnen geven aan de slachtoffers van COVID-19.

Engels-Ierse regio

De leiding van het ziekenhuis waar ik als pastor werk is in januari 2020 al begonnen zich klaar te maken tegen de mogelijk verwoestende aanval van het coronavirus.

In februari begon ik me de ernst van de ziekte te realiseren toen alle personeelsleden, mezelf inbegrepen, een opleiding kregen over hoe je beschermende kledij moest gebruiken, en tegelijkertijd het nieuws van de WGO doorkwam.

We moesten in die periode echt allemaal elkaar helpen. Bij veel personeelsleden sloeg de angst toe, ook bij gespecialiseerde artsen. Sommigen waren nu liever op een andere plaats geweest dan werkend in een ziekenhuis. Maar op een vreemde manier zit er in angst ook kracht en we hielpen elkaar omgaan met die angst. De woorden van aartsbisschop Desmond Tutu hielpen ons daarbij: ‘Allemaal ervaren we angst, maar als we dat inzien en onze angst erkennen, kunnen we haar omkeren in moed. Moedig zijn betekent niet dat je nooit bang bent. Het betekent handelen zoals moet, ook al ben je ontegensprekelijk bang.’

Als ziekenhuispastor werd ik vaak om een gebed gevraagd. Toen een toegewijd personeelslid dat met het virus besmet was, begon te genezen, zeiden velen dat ze opnieuw in de kracht van het gebed geloofden en ze spraken hun dank uit.

Iedereen hier draagt beschermende kledij. Die pakken zijn ongelooflijk lastig om te dragen en om in te werken. We moeten elkaar helpen met aankleden en, belangrijker nog, met het opnieuw uittrekken van zo’n pak. Want de angst om daarbij een besmetting op te lopen of door te geven is groot.

Mijn taken zijn tegenwoordig heel gevarieerd: elke dag de afdeling bezoeken, de ziekenzalving regelen voor patiënten, een steun zijn voor familie en voor personeel, zorgverstrekkers in hun beschermende pak helpen enz. We zitten samen in de boot en ondersteunen elkaar als collega’s.

Voor verpleegkundigen, artsen, sociaal werkers en pastores is het essentieel om liefdevolle zorg en meeleven te kunnen uitstralen naar patiënten en familie toe. Het is zo tegennatuurlijk dat we dit nu door die beschermende pakken niet kunnen doen zoals anders. Ze maken het zo moeilijk. Hoe krijg je oogcontact door een beslagen veiligheidsbril? Hoe patiënten en hun familie dit ervaren en wat zij van ons denken, is nog niet bekend. Maar het moet hen beslist angst inboezemen.

Een vriendelijk gebaar en een teken van bezorgdheid om de zorgverleners die hier in het ziekenhuis in de frontlinie staan, doet in deze koortsachtige situatie wonderen om het zware werk wat te verlichten. De mensen zijn zo edelmoedig: ze geven ons geld, brengen eten, bezorgen ons beschermingsmateriaal, waterkokers, koffiezetters, flessen water. Het personeel voelt zich gesteund. Al deze gulle gebaren maken hun het leven wat gemakkelijker.

In het ziekenhuis heeft het gebed nu een veel belangrijker plaats ingenomen in het geheel van steun en genezing. Om te beantwoorden aan de vraag heb ik een team opgericht, bestaande uit de plaatselijke priesters, de anglicaanse dominee, de bisschop en mezelf, om te bidden voor de mensen die met het virus besmet zijn. Ieder van hen was blij te kunnen deelnemen en op die manier het personeel een hart onder de riem te steken. We bidden in de ziekenhuiskapel, om de beurt, zodat er elke dag van de week iemand van het team aanwezig is. Dag en nacht brandt er een kaars als symbool van de solidariteit van het personeel met al wie ze in deze moeilijke omstandigheden tegenkomen. Veel zorgverleners hebben ons al verteld hoe ze zich gesteund voelen door dit gebed.

Ziekenhuisbezoek kan alleen nog bij mensen die in hun laatste uren zijn en het maakt tegenwoordig deel uit van de levenseindezorg. We kunnen maar twee familieleden per patiënt toelaten. Die moeten goed beseffen dat ze daardoor het virus kunnen krijgen. Ook moeten ze beschermende kledij dragen, wat hen vaak van streek brengt.

Ik heb elke dag contact met rouwende families die een geliefde verloren hebben aan COVID-19. De meesten vertellen hoe verdrietig ze zijn dat ze geen afscheid hebben kunnen nemen. Daarbij missen ze ook de rituelen van een begrafenis en de gebruikelijke steunbetuigingen van familieleden en vrienden. Ze voelen zich eenzaam en afgezonderd. Dit alles maakt het rouwproces lastig en verwarrend.

Dit vraag ik me af: wat wil het virus ons vertellen? Zullen we er de nodige lessen uit trekken? Misschien is het de natuur die nu luid en duidelijk tot ons spreekt.

Ik besluit hiermee dat ik in het moment van nu blijf. Want als ik naar de nabije toekomst kijk, waarvan ik weet dat de wetenschappers nog niet snel een vaccin zullen vinden en dat mensen blijven sterven, word ik bang.

Anderzijds vind ik dat onze overheid en ons medisch personeel met groot leiderschap het land door de crisis sturen. Ze houden ons dagelijks op de hoogte van hun plannen, van de gekozen richting en van de beslissingen die ze nemen om op de best mogelijke manier de aanbevelingen van de WGO op te volgen. Dit leiderschap wordt zeer gewaardeerd in Ierland. We voelen dat we in veilige handen zijn en dat er respectvol voor alle burgers wordt gezorgd.

Het is prachtig hoeveel steun ik krijg van mijn zusters in de regio. Dat geeft me veel sterkte voor mijn dienstwerk. Ik ben fier een zuster van liefde van Jezus en Maria te zijn en weet me op dit moment in de geschiedenis in solidariteit en hoop verenigd met al onze zusters in de wereld.

Om gevolg te geven aan de oproep van de UISG hebben we onze provincies en regio’s gevraagd ons hun verhalen van hoop toe te sturen. De meeste zijn opgesteld als een verslag, niet echt een verhaal, maar ze zijn verhelderend, hoopgevend en inspirerend. Ze vertellen over iets wat vandaag integraal deel uitmaakt van het leven in onze congregatie. We zullen ze hier dus het ene na het andere posten. Als eerste volgt nu het verslag dat ons uit de provincie Delhi bereikte.

Uitgedaagd om ons charisma te beleven

Het coronavirus is op 30 januari 2020 in India binnengeraakt met een student die terugkwam uit Wuhan (China) en positief testte. India beleefde toen al een vreselijke tijd ten gevolge van de wetswijzigingen die recent door het parlement werden aangenomen: de CAA (Citizens Amendment Act), de NRC (National Registration of Citizens) en de NPR (National Population Registration). Deze nieuwe wetten werden als discriminerend ervaren en de bevolking kwam in opstand. Er ontstonden rellen, die soms met veel geweld en bloedvergieten gepaard gingen.

In deze omstandigheden kreeg het land plots te maken met de pandemie, die om alle aandacht en onverwijlde actie vroeg. Van de ene dag op de andere riep de centrale regering een lockdown van 21 dagen uit, waardoor ontelbare mensen in de problemen kwamen. Maar God liet hen niet aan hun lot over. Op veel plaatsen brachten groepen en organisaties hen enige verlichting en een straaltje hoop in hun ellende.

De ZLJM van de provincie Delhi kunnen verhalen vertellen over hoe zij proberen zo’n straaltje hoop te zijn voor wie in de ellende zitten.

1. Slachtoffers van de rellen: De rellen waren het eerst uitgebroken in de hoofdstad Delhi. Daar kwam de gemeenschap van het provincialaat de ongelukkigen te hulp die uit hun huizen gedreven waren. Dat deden we samen met het aartsbisdom Delhi, de unie van religieuzen van India (CRI), enkele ngo’s en vrijwilligers die het lijden van hun medemensen wilden verlichten.

• Onze zusters hebben samen met andere religieuzen, priesters, activisten, journalisten en religieuze leiders hun solidariteit betoond door deel te nemen aan een sit-in.
• Enkelen zijn naar de kampen gegaan om er te praten met de slachtoffers, naar hun hartverscheurende verhalen te luisteren en hen te troosten.
• De provincie heeft een financiële bijdrage gedaan voor mensen in hoge nood.

Misschien is het maar een druppel in een emmer, maar we zullen zeker een straaltje hoop betekend hebben voor deze slachtoffers van een onheuse behandeling.

2. Coronapandemie: We waren er ons van bewust dat een virus zich verspreidde, maar hadden nooit gedacht dat het een wereldwijde crisis zou veroorzaken. Beetje bij beetje zag het land in dat het voorbereid moest zijn en preventiemaatregelen moest nemen om de verspreiding van het virus in te dijken. Maar door de nationale lockdown van 21 dagen kwamen sommige mensen, vooral arbeidsmigranten, bouwvakkers, dagloners en mensen die in de marge leven, zwaar in de problemen. Het was een hartverscheurend gezicht: die massa’s arbeidsmigranten die te voet voor het provinciehuis passeerden op weg naar hun dorpen, vaak honderden kilometers verderop. Maar duizenden anderen bleven hier, zonder eten of onderdak. Hen moesten wij kunnen helpen, dachten we.

Enkele van onze gemeenschappen waren al begonnen met mensen te helpen die haast niets te eten hadden. Al gauw hadden alle gemeenschappen een manier gevonden om hoop te brengen aan reddelozen. Die acties bestonden onder meer uit:

• voedselrantsoenen verdelen en medische verzorging betalen;
• meehelpen met degenen die de noodopvang van voedsel voorzagen;
• onze schoolgebouwen ter beschikking stellen voor de quarantaine.

We probeerden als een goede Samaritaan te zijn voor wie in nood was, ongeacht hun kaste, geloof, leeftijd of geslacht. Door deze gebaren van vrijgevigheid, empathie en solidariteit met de getroffen bevolking zaaien we zaadjes van hoop.

3. Verbondenheid met onze ‘levenslijn’: We hebben ons tot God, onze Levenslijn, gericht, de woorden van kanunnik Triest indachtig: ‘Verricht jullie liefdadigheid altijd in een geest van geloof, met je ogen op God gericht.’ De laatste maand hebben we vaak en intens gebeden, niet alleen voor de coronaslachtoffers, maar ook om God vergeving te vragen, voor onszelf en voor de hele mensheid, voor onze zonden en tekortkomingen waarmee we Moeder Aarde pijn gedaan hebben. De Heer, die met ons meewerkt tijdens deze wereldcrisis, zal ongetwijfeld maken dat we kunnen blijven hoop uitstralen.

In de diepe duisternis, wanneer God zich lijkt te verbergen, worden zijn licht en zijn hoop kenbaar in de toegewijde dienst van gezondheidswerkers, ambtenaren, ngo-medewerkers, vrijwilligers, priesters, religieuzen, donoren en nog zoveel anderen, die kanunnik Triest ‘goden op aarde, engelen van God’ genoemd zou hebben. Moge God, onze Levenslijn, ons in deze kritieke tijd voor de mensheid blijven inspireren tot solidariteit met de noodlijdende bevolking!

St.-Vincentiusprovincie, Congo (door zr. Marie Céline Bulungu)

Tot op heden is godzijdank geen enkele zuster van de provincie besmet.

In Opper-Katanga: De gouverneur heeft toegestaan dat voedingswaren verkocht worden, zodat de bevolking zich kan bevoorraden. Op controleposten langs de wegen wordt gecontroleerd of er niet meer passagiers dan toegestaan in de busjes voor openbaar vervoer zitten. Voor de voedingswinkels staan de kopers in de rij en houden ze voldoende afstand. Er zijn dispensers met alcoholische handgel voorhanden.

Voor wie over wat financiële middelen beschikt lijkt de situatie niet zo erg. Het overgrote deel van de bevolking echter, die moet leven van de dagelijkse informele handel, beleeft zware tijden.

In Kasaï en Lomami: De mensen bewegen zich vrij. Ze worden alleen maar gevraagd de hygiëneregels op te volgen. Tot op dit moment zijn er alleen bevestigde gevallen in Kinshasa, Noord-Kivu, Zuid-Kivu, Ituri en Kwilu in Bandundu.

Overzicht van de gevallen:

Kinshasa: 241 bevestigde besmettingen, 20 patiënten genezen, 20 overlijdens.
Zuid-Afrika: 2272 bevestigde besmettingen, 410 patiënten genezen, 27 overlijdens.

De Sint-Vincentiusprovincie heeft beslist om tijdens deze gezondheidscrisis die de hele mensheid treft elke dag in alle gemeenschappen aanbidding te doen om Gods redding af te smeken voor de ontredderde mensheid.

Mali (door zr. Marguerite Tubale)

Samenvatting van de COVID-19-situatie in ons land:

De minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken houdt zowel de nationale bevolking als de internationale gemeenschap regelmatig op de hoogte van de stand van zaken van de epidemie in Mali. Hij deelde het volgende mee:

Op 12 april 2020 werden in de ziekenhuizen 11 nieuwe gevallen van COVID-19 geregistreerd, er waren geen overlijdens en 3 patiënten, waaronder een kind van vijf jaar, werden ontslagen.

Vandaag staat het aantal bevestigde gevallen in Mali op 116. Negen mensen zijn gestorven en 25 patiënten genezen. De overige patiënten worden verder verzorgd. Gevallen die in andere steden ontdekt worden, worden naar Bamako overgebracht om verdere besmetting te voorkomen.

De bevolking wordt gevraagd de kalmte te bewaren en zich aan de voorzorgsmaatregelen te houden. Wij gaan niet meer naar de stad en hebben maar weinig nieuws.

Pasen hebben we in beperkte kring gevierd, met alleen religieuzen, priesters en enkele leken samen. Religieuzen worden gevraagd in hun klooster te blijven en priesters komen dagelijks de mis opdragen.

Engels-Ierse regio (door zr. Elizabeth Roche)

Het zijn echt rare en bevreemdende tijden. We hebben nu onze vierde week in lockdown ingezet, een term die heel vertrouwd geworden is sinds in onze wereld COVID-19 de controle heeft overgenomen. Deze stille, onzichtbare dodelijke vijand blijft maar elke dag honderden doden eisen. Zoveel van ons leven moet nu op een laag pitje worden gezet en allemaal kijken we verlangend uit naar de terugkeer van de normaliteit, wat ook het nieuwe normaal zal mogen zijn. Iemand merkte onlangs op dat dit ook een pandemie van de menselijke teleurstelling is, van zoveel verdriet bovenop het ziek zijn: er gaan zoveel mensen dood aan het virus en zovelen sterven alleen in het ziekenhuis, zonder een geliefde bij hun bed die hun hand vasthoudt en wat troost brengt in dit ultieme moment. De regel van het ‘social distancing’ houdt ons van elkaar gescheiden in een tijd dat we juist meer behoefte hebben aan nabijheid. En voor de begrafenis gelden dan ook weer die strikte beperkingen. Het is hier voor veel mensen, gezinnen en gemeenschappen een traumatische ervaring, zoals overal in de wereld trouwens. Het voelt allemaal zo raar aan, zo surrealistisch. Veel mensen gaan door een aangrijpende strijd en hartverscheurend verdriet, vooral wie ziek zijn, met COVID-19 of anderzijds, en wie rouwen om hun doden.

Tegen deze achtergrond van een lijden waar geen eind aan lijkt te zullen komen tot een vaccin wordt gevonden, komt steeds meer een menselijke goedheid naar voren, een naastenliefde, die een groot contrast vormt met wat er aan de gang is. Alsof onze gedeelde mensheid ons een vriendelijk duwtje geeft om er niettemin voor elkaar te zijn in een tijd dat we ‘in ons kot’ moeten blijven en een sociale afstand houden.

Tot op vandaag zijn alle zusters van de Engels-Ierse provincie virusvrij. We houden ons goed aan de maatregelen die de regering en de gezondheidsautoriteiten van zowel Ierland als het VK ons opleggen. Met dertig 70-plussers onder de 33 zusters van de regio moeten we dus allemaal in zelfquarantaine thuisblijven en mogen we slechts naar buiten voor de meest noodzakelijke boodschappen en geneesmiddelen en een dagelijkse gezondheidswandeling. Het is in deze situatie natuurlijk een geweldig pluspunt dat we dankzij de moderne communicatietechnologie de afzondering en de eenzaamheid wat kunnen verlichten. Misvieringen worden gelivestreamd zodat we die op verschillende plaatsen kunnen volgen. Zo waren ook de diensten van de Goede Week online beschikbaar, wat een goede hulp was om in deze moeilijke tijden kracht en hoop te putten uit ons geloof. Wij religieuzen mogen nu hulp en voorkomendheid ervaren van onze buren, die boodschappen voor ons doen, en op onze beurt bidden wij voor hen. We danken God voor deze ontdekking van wat het betekent deel te zijn van de grote mensenfamilie.

Sri Lanka (door zr. Anastasia Perera)

Christus is verrezen! Op deze tweede paasdag zijn wij allen, zusters van liefde, dankbaar voor de genade van de online retraite die wij samen mochten houden en waardoor we in de Heer alles en iedereen nieuw ontdekten en solidair waren met al wie getroffen is door corona.

De eerste bevestigde virusbesmetting in Sri Lanka was op 27 januari: een 44-jarige Chinese uit de provincie Hubei die als toerist naar Sri Lanka was gekomen. Op 10 maart testte de eerste Sri Lankaan positief: een 52-jarige reisgids die een groep Italianen had begeleid. Daarna ging het snel: steeds meer gevallen, zieken en onder quarantaine plaatsingen en eens steeds wijdere verspreiding over het eiland.

Mondkapjes dragen werd verplicht. Radio en tv zonden regelmatig boodschappen uit met de voorzorgsmaatregelen die moeten worden opgevolgd. Overal heerste angst en onzekerheid. Zoveel vragen en geen antwoorden! Het was een hele uitdaging voor ons om vredig en behulpzaam te blijven en erop te vertrouwen dat de Heer ons zou beschermen!

Heel wat reizigers hadden de quarantainevoorschriften aan hun laars gelapt en bijgevolg het virus verder verspreid. Tegen 25 maart zaten al meer dan 14.000 mensen in quarantaine. Er werden reisbeperkingen opgelegd: visums en internationale vluchten werden geannuleerd. Op 27 maart ging het land in lockdown: uitgaansverbod. Hamstering en lange wachtrijen! Het verplichtte ons terug te keren naar een eenvoudiger manier van leven, onszelf in vraag te stellen, het met minder te doen en dankbaar te zijn als je het noodzakelijke hebt. En aandacht te hebben voor Moeder Aarde: een groentetuin aanleggen voor de toekomst en deze evangeliezin in herinnering brengen: ‘Kijk naar de vogels in de lucht en de lelies op het veld’. Veel van onze gemeenschappen hebben de goddelijke voorzienigheid ervaren toen de provisiekast leeg was en er monden gevuld moesten worden!
We werden verzocht ons verantwoordelijk te gedragen en grote groepen mensen te vermijden, de sociale afstand te bewaren, vaak onze handen te wassen, geen misbruik te maken van de sociale media en de lockdown niet te breken. (Er zijn al 20.000 arrestaties geweest voor inbreuken!) Het was een klap toen alle liturgische bijeenkomsten en zelfs de diensten van de Goede Week werden afgelast. Maar als je even nadenkt, weet je dat God in ons hart is!

In al onze kloosters waken en bidden de zusters, ze spreken elkaar moed toe en hopen dat de epidemie snel onder controle zal zijn. Maar het nieuws uit Europa heeft ons van streek gebracht. Wij kunnen op vele manieren bidden. Enkele van onze kleinere gemeenschappen met een bejaardenhuis eraan verbonden, voor wie een inwonende priester de mis kan blijven doen, nemen de rest van de provincie en de congregatie in hun gebed op.

Je ziet nu dagelijkse spiritualiteit en geloofsbeleving, niet alleen onder religieuzen maar in de hele bevolking. Hoewel ze thuiszitten, zijn mensen elkaar meer nabij. Er wordt meer gedeeld en gezorgd. Ze zitten rond de televisie om de mis en andere diensten bij te wonen. Ieder huisje, ieder gezin is nu een levende kerk, een heiligdom van Gods liefde!

Vietnam (door zr. Suman Anima Toppo)

Volgens het ministerie van Volksgezondheid zijn er tot op dit moment 265 bevestigde gevallen van COVID-19 in het land. Enkele zieken zijn genezen. 75.291 mensen worden in quarantaine gehouden.

Sinds 1 april gelden er in Vietnam strenge regels voor ‘social distancing’ en zijn alleen essentiële verplaatsingen toegestaan. Daarom heeft de kerk de dagelijkse mis gelivestreamd, evenals de diensten van het triduüm en de paasnacht. In de kerken, die anders alle dagen vol zitten, heerste tijdens deze paastijd een grote leegte en stilte. Maar duizenden gelovigen woonden in het gezin of de gemeenschap online vol liefde en devotie de mis bij.

Als verantwoordelijke burgers dragen wij in de regio ons steentje bij voor het land door ons strikt aan het ‘social distancing’ en alle beperkingen te houden, dagelijks voor de slachtoffers te bidden en te delen wat we kunnen met de armen.
Enkelen zagen hierin een unieke gelegenheid om de samenhorigheid, ons ‘cor unum anima una’, te beleven. Ook is het een kans om uitdrukking te geven aan onze talenten: kunst en handvaardigheid, naaien, schilderen enz. We hebben er tevens gebruik van gemaakt om het Woord van God en de teksten van de congregatie te bestuderen en aan taalstudie te doen.

Enkelen, vooral aspirantes en postulantes, waren bang. Dus zijn we enkele keren bij elkaar gaan zitten, waarbij iedereen haar onzekerheid en angst kon uitspreken en we onze gedachten met elkaar deelden. We proberen voor elkaar een kanaal van genade te zijn. De meisjes in vorming kregen de keuze terug te gaan naar hun ouders als ze dat wensten, maar hun antwoord was vastberaden: ‘Zusters, we zijn hierheen gekomen en zullen samen met jullie de moeilijkheden doorstaan.’ Dat stak ons allen een hart onder de riem.

Onze weldoeners hebben in deze periode nog meer voor ons gezorgd. Zonder binnen te komen kwamen ze voedingswaren voor onze deur zetten! We hebben niets te kort! We mogen de goddelijke voorzienigheid ervaren. Afhankelijk van de mogelijkheden ter plaatse kweken de gemeenschappen hun eigen groeten. We doen het met wat we hebben en waar mogelijk helpen we, in de geest van Pasen, de armen uit de buurt.

In een van onze gemeenschappen hadden ze de eucharistie en andere diensten tijdens de Goede Week en Pasen. Dat kwam doordat de pastoor hun huis gekozen had voor de eucharistie die werd gelivestreamd voor de parochianen.

De hele regio bidt elke dag de rozenkrans en houdt een uur aanbidding om de redding van de wereld van het coronavirus af te smeken. In eenheid met de anderen hebben we met dezelfde gevoelens en intenties deelgenomen aan de online retraite. In deze stille tijd van afzondering is onze relatie met God, met onszelf, met de anderen, met de volkeren in de wereld en met de schepping intenser geworden.

Dit jaar hebben we met z’n allen het paasmysterie op een ongewone manier beleefd. Onze ontmoeting met de Heer die ons nieuw maakt en kracht geeft, verliep in een virtuele realiteit.

Wij hebben de Goede Week in retraite doorgebracht: een buitengewone ervaring van eenheid binnen de congregatie en solidariteit met onze broeders en zusters die wereldwijd met het COVID-19 te maken krijgen. In onze zwaar op de proef gestelde wereld klinkt luid en klaar de paasboodschap die alle angst en vrees verjaagt. Zoals paus Franciscus het uitdrukte in zijn homilie van de paaswake bezitten wij ‘ een grondrecht dat ons nooit kan worden ontnomen: het recht op hoop ’.

We blijven uit alle delen van de congregatie vragen krijgen uit belangstelling en bezorgdheid, om te weten hoe het ons hier op het generalaat en elders in België gaat. Altijd verzekeren die boodschappen, briefjes of telefonische berichten de steun van jullie gebed!

Met 30.589 bevestigde gevallen van besmetting en 3903 sterfgevallen tot op vandaag (13 april) is de toestand in België nog steeds kritisch. Het ziet ernaar uit dat de lockdown zal worden verlengd, maar wij proberen er het beste van te maken. Onze besmette zusters zijn aan de beterende hand en er zijn gelukkig geen nieuwe gevallen. Er lijken nu echter meer gezondheidswerkers uit te vallen.

Op sommige plaatsen in de congregatie is de toestand dramatisch aan het worden. We krijgen er enig zicht op aan de hand van binnenkomende verslagen. Dit zijn de eerste. Er volgen er nog.

Ranchi (door zr. Mary Joseph Valiyankal)

Het coronavirus dat over de wereld raast, heeft ook India in zijn greep. In dit land met de op één na grootste bevolking ter wereld is het gevaar voor verspreiding enorm. Van de 29 staten van India zijn Maharashtra, Kerala, Karnataka, Tamil Nadu, Uttar Pradesh en Jharkhand het ergst getroffen. Volgens virologen en sociologen is het maar een kwestie van tijd voor het dodelijke virus zich over de rest van het land verspreid zal hebben. Het dodental heeft de 200 bereikt en het aantal bevestigde coronabesmettingen neemt onrustwekkend toe. Er heerst angst alom. Doordat zowel de centrale als de deelstaatregeringen tijdig maatregelen afgekondigd hebben zoals lockdown en ‘social distancing’ kon de snelle verspreiding van het virus enigszins ingeperkt worden. In enkele staten is men in een vroeg stadium begonnen besmette personen te identificeren en isoleercentra in te richten. Er wordt gescreend, een gepaste behandeling wordt toegediend, er zijn voedselbedelingen en bedelingen van beschermingsmateriaal.

Een goede zaak is dat mensen nu over de verschillen heen gaan beseffen dat we God nodig hebben, en dat ze ondanks de lockdown en andere beperkingsmaatregelen anderen te hulp komen. In de provincie Ranchi hebben ZLJM’s de zorg voor de arbeidsmigranten op zich genomen. Het is een initiatief van het aartsbisdom Ranchi in samenwerking met de regering van Jharkhand. In Hulhundu is een van onze scholen omgebouwd tot een onderkomen met alle nodige voorzieningen dat plaats biedt aan 200 arbeidsmigranten. Die zullen pas binnengebracht worden na de nodige tests en screening. In Chianki en Abadganj worden soortgelijke voorbereidselen getroffen om een mogelijke noodtoestand op te vangen. Daarnaast houden we om de crisis te bezweren ook informatievergaderingen waarin we de bevolking de gevaren van het coronavirus uitleggen en hoe ze zichzelf en hun gezin ertegen kunnen beschermen. Verder hebben de gemeenschappen van het provincialaat, van Nirmala College en van Chianki ieder in hun buurt aan zo’n 400 arme gezinnen voedingswaren uitgedeeld. De zusters komen met veel plezier de behoeftigen op allerlei manieren te hulp. Te oordelen aan de tekenen en symptomen die we vandaag zien moeten we voorbereid zijn op een verergering van de toestand.

Midden in angst en onzekerheid richten we ons vol vertrouwen tot God en rekenen op zijn barmhartige liefde!

Inter-Aziatisch noviciaat in de Filippijnen (door zr. Fatima Peiris)

Vandaag op 12 april zijn er 4.648 bevestigde gevallen van coronabesmetting en 297 sterfgevallen in het land. De hele bevolking van 104 miljoen is onder quarantaine.

Het coronavirus zet ’s lands systeem van gezondheidszorg, dat door de vele tbc-patiënten reeds zwaar belast was, extra onder druk. De Filippijnen is een van die landen waar elk jaar méér tbc voorkomt. Het aantal tbc-patiënten wordt vandaag op één miljoen geschat. Al die mensen zijn nu vanwege hun verminderde immuniteit extra vatbaar voor het coronavirus. Zij worden aangeraden thuis te blijven omdat de ziekenhuizen overrompeld worden door COVID-19-patiënten.

Veel supermarkten zijn open, maar het aanbod is beperkt. Het zijn harde en moeilijke tijden voor veel mensen: geen werk, geen inkomen, gebrek.

Als gemeenschap hebben wij besloten om een zeer eenvoudige levensstijl aan te houden. Godzijdank hebben wij groenten en fruit uit de tuin. We weten ons verbonden met de hele wereld en brengen meer tijd door met de Heer. De Goede Weekretraite was voor iedereen in de gemeenschap een speciale ervaring van werken aan de eigen bekering en omvorming. Elke dag leren we nieuwe dingen voor het leven.

Pakistan (door zr. Sophia Patras)

Zaterdag werden 13 wijken van de provinciehoofdstad Lahore geheel of gedeeltelijk van de buitenwereld afgesloten wegens een plotse toename van coronavirusinfecties. Lahore is van de hele provincie het ergst getroffen en de afgesloten wijken, die oud en dichtbevolkt zijn, kunnen snel broeihaarden van het virus worden.

In het land zijn er 5.015 bevestigde gevallen van coronavirusbesmetting en 86 sterfgevallen. De meeste gevallen van COVID-19 zijn in Pakistan vastgesteld bij pelgrims die eerder deze maand uit Iran teruggekomen zijn.

Het ministerie van Volksgezondheid heeft de bevolking adviezen bekendgemaakt om zich te beschermen tegen het coronavirus. Vanuit de regering worden de mensen aangemaand weg te blijven van grote bijeenkomsten, regelmatig hun handen te wassen en op een afstand te blijven van viruspatiënten. Maar velen blijken niet op de hoogte van deze boodschappen die via de mainstreammedia verkondigd worden. Er heerst armoede in het land, veel mensen komen niet rond, en dan is dat coronavirus het minste van hun problemen.

De hulp van het leger werd ingeroepen om de politie te helpen ‘social distancing’ te handhaven. Soms worden er boetes uitgedeeld. Moskeeën, kerken en andere gebedshuizen werden gesloten voor grote bijeenkomsten. Er mogen niet meer dan 4 of 5 personen deelnemen aan het gebed op vrijdag of zondag. Men wordt gevraagd thuis te bidden.

In de grote steden zijn er geen dokters meer in de private ziekenhuizen en het wordt moeilijk om nog behandeld te worden voor een gewone ziekte. Voedselmarkten zijn beperkt open. Mensen van goede wil verdelen voedsel aan de armen.

Rwanda (door zr. Mary Paul Vadassery)

Ook Rwanda ervaart de pijn die de pandemie overal in de wereld veroorzaakt. De lockdown, die twee weken geleden werd afgekondigd, wordt met twee weken verlengd. Zowel de burgerlijke als de kerkelijke overheid sturen ons regelmatig precieze instructies en vragen om die nauwkeurig na te leven. Op ongedisciplineerd gedrag staan strenge straffen. In het begin hadden de mensen het er moeilijk mee om binnen te blijven en elkaar niet te groeten of te bezoeken. Nu lijkt het al deel van het leven geworden. Het coronavirus heeft ons discipline bijgebracht. De overheid legt een bewonderenswaardige waakzaamheid aan de dag. Ook ongeletterde mensen raken al verontrust bij de minste verkoudheid of hoest en haasten zich naar het gezondheidscentrum om zich te laten testen. Daar wordt een eenvoudige test op basis van de symptomen gedaan en de meesten mogen, gerustgesteld en met de nodige raadgevingen, terug naar huis. Alleen wanneer er een sterk vermoeden van COVID-19 is, worden ze naar groot ziekenhuis verwezen voor volledig onderzoek. Overal zijn er flacons met desinfecterende gel.
Vandaag zijn er 118 gevallen, allemaal mild. Ze liggen in afgescheiden afdelingen in de staatsziekenhuizen. Sommigen zijn al genezen. In alle ziekenhuizen wordt iedereen die binnenkomt gecheckt. De privéziekenhuizen en gezondheidscentra worden verzocht bedden vrij te houden voor eventuele coronapatiënten. Het is overal rustig en kalm. De grote kraaien die alles uit onze tuin wegpikten, zijn nergens meer te bespeuren.

Armen en dagloners zijn degenen die in ons land het ergst te lijden hebben onder de situatie, want ze kunnen niet werken en hebben geen andere inkomsten voor hun levensonderhoud. Wij vergeten hen niet en delen wat we kunnen om hen te helpen. Corona heeft ons leren delen en zorg dragen voor wie minder heeft.

Ons buurland Burundi, waar we één zustergemeenschap hebben, lijkt wel een andere wereld. Tot nu toe zijn er daar vijf gevallen van coronabesmetting. Twee weken geleden heeft Burundi zijn grenzen en zijn luchthaven gesloten. Voor de rest gaat het leven er zijn gewone gang: er is geen lockdown en de mensen kunnen vrij door het land reizen. Alles werkt er zoals normaal.

De Goede Week is een speciale tijd geweest voor ons, die we hebben doorgebracht in grotere eenheid met de Heer en met alle zusters van de congregatie. De algemene kalmte en rust hielpen ons nog beter te bidden voor de hele wereld en onze lijdende medemensen in de verschillende continenten te gedenken. We zijn opgetogen over onze Goede Weekretraite.

Delhi (door zr. Teresa Attupuram)

Op het moment dat ik dit schrijf, telt India 16.999 bevestigde gevallen en 331 COVID-19-doden. Het goede nieuws is dat 1086 mensen genezen verklaard zijn. Delhi is met 1154 bevestigde besmettingen en 24 doden de op één na zwaarst getroffen stad. Op 24 maart werd een nationale lockdown van drie weken afgekondigd. Die wordt nu verlengd, waarschijnlijk tot 30 april. De regering heeft een reisverbod opgelegd en alle toeristische trekpleisters, scholen, horecazaken, sportclubs en andere openbare gelegenheden zijn voorlopig gesloten. De quarantainemaatregelen treffen de armen en arbeidsmigranten het ergst; vrouwen, kinderen, gehandicapten, mensen die aan de rand van de maatschappij leven en ontheemden zijn het kwetsbaarst. Zij hebben vaak geen werk, geen geld, geen eten, geen dak boven hun hoofd. Het aantal voertuigen op de weg is enorm verminderd, waardoor ook de luchtvervuiling minder erg geworden is.

Veel ngo’s, christelijke en andere, zijn begonnen met het verdelen van voedselpakketten, kruidenierswaren, geneesmiddelen en andere levensnoodzakelijke benodigdheden. Al onze gemeenschappen engageren zich om de behoeftigen op te sporen en hen zoveel als in de gegeven omstandigheden mogelijk is te helpen. In afgelegen gebieden is het niet gemakkelijk om voedsel te kopen. Maar onze zusters werken hard en proberen in samenwerking met winkeliers, politie en lokale overheden deze slachtoffers van de gezondheidscrisis te hulp te komen. Zowel de nationale als de deelstaatregeringen hebben hulpmaatregelen getroffen voor de armen: noodhuisjes, opvangcentra, voedselrantsoenen... Artsen en verpleegkundigen worden opgeleid om met coronapatiënten om te gaan, en om de testcapaciteit op te voeren werden naast meerdere medische faculteiten ook 14 psychiatrische instellingen uit het hele land ingeschakeld.

Tot op heden zijn alle zusters en medewerkers in de provincie gespaard gebleven van COVID-19. Voor velen van ons is het een nieuwe ervaring om voor zo lange tijd binnen te moeten blijven. Veel gemeenschappen kunnen geen eucharistie meer vieren en we misten de diensten van de Goede Week en Pasen. Maar we ontdekken nieuwe manieren om in deze coronatijden te delen en ons geloof te vieren. In iedereen leeft het verlangen verbonden te blijven met de levenslijn, met God.

St.-Bernardusprovincie, Congo (door zr. Angèle Benabiabo)

In de D.R. Congo is de COVID-19-pandemie begonnen op 10 maart 2020, toen het eerste geval van besmetting werd bevestigd.

Op 19 maart kondigde president Félix Tshisekedi de sluiting af van alle scholen en universiteiten.

In een televisietoespraak in de avond van 24 maart riep hij de noodtoestand uit en kondigde aan dat de hoofdstad Kinshasa volledig zou worden afgesloten. Er brak paniek uit en de bevolking overrompelde de supermarkten, met wachtrijen van honderden meters tot gevolg.

Op 27 maart besliste de gouverneur van Kinshasa ten slotte de quarantaine van de hoofdstad voor onbepaalde tijd uit te stellen, wijzend op het risico dat de prijzen van noodzakelijke gebruiksgoederen in de hoogte zouden schieten en op het gevaar van instabiliteit.

Op 2 april kondigde hij nieuwe maatregelen af: de afzondering zou uiteindelijk alleen gelden voor de gemeente La Gombe, dat het bestuurlijk en handelscentrum van Kinshasa is, voor twee weken vanaf 6 april.

Op 12 april zijn er in de D.R. Congo 235 bevestigde gevallen van COVID-19. Twintig mensen zijn aan de ziekte bezweken.

Vijf provincies zijn door het virus getroffen: Kinshasa met 223 gevallen, Noord-Kivu met 5, Zuid-Kivu met 4, Ituri met 2 en er is één geval in Kwilu.

Sinds 2018 vecht Congo tegen de ergste ebola-epidemie in zijn geschiedenis. Die werd door de WGO een ‘gezondheidscrisis met internationaal karakter’ genoemd, maar gelukkig zijn nieuwe gevallen van ebola sinds begin maart 2020 (op het moment dat de eerste gevallen van coronabesmetting bekend raakten) zeldzaam geworden en men verwacht het officiële einde van deze epidemie op 12 april. Tegelijkertijd worstelt de D.R. Congo het laatste jaar met een belangrijke mazelenepidemie. De WGO telde al 335.000 besmette kinderen. 6.300 kinderen zijn eraan gestorven, vooral in het noorden van het land.

Hierbij een ontroerend gedicht in verband met het coronavirus van Br. Richard Hendrick, een Ierse Franciscaan - Capucijn.

Nu we biddend de "Goede Week" aanvatten, in de geest verbonden met onze broeders en zusters over de wereld, is dit gedicht een sterke uitnodiging om ons leven vandaag in een nieuw perspectief te zien.

"Ja, er is angst.
Ja, er is isolatie.
Ja, er wordt gehamsterd.
Ja, er is ziekte.
Ja, er is zelfs dood.

En altijd worden we omringd door Liefde.
Open de ramen van je ziel.
En al ben je niet in staat
om de ander over het lege plein aan te raken:
Zing."

Zr. Lucy Jacob
Brussel
04.04.2020

Wij allen hadden onze plannen voor de maanden en het jaar vóór ons; maar nu weten we dat God een ander plan had.

Het coronavirus verplicht ons halt te houden, na te denken, te luisteren, te veranderen… De stilte die ons omringt en de beperkingen i.v.m. ons komen en gaan verplichten ons om binnen te blijven – een uitnodiging om naar de diepte te gaan, naar binnen in ons…

Onze ZLJM – familie, evenals onze broeders en zusters, onze huidige wereld, beleeft een ernstig impact van de lockdown, opgelegd door de regeringen en de burgerlijke autoriteiten, om zo greep te krijgen op de pandemie van de Covid-19. Nochtans volgens de berichten uit onze provincies en regio’s neemt het aantal gevallen toe van Covid-19 en iedereen wordt gevraagd rekening te houden met deze pandemie:

• De lockdown hier in België gaat verder en wij doen er alles aan om onszelf en de anderen te beschermen tegen de ziekte. Het naar buitengaan wordt beperkt om het noodzakelijke te verkrijgen: voeding, medicatie …
  • Van de twee gemelde gevallen bij onze oudere zusters is de ene aan de beterhand en van de andere is de situatie onzeker. Nu is er een derde geval gehospitaliseerd
  • Onder de zorgverleners bij onze zusters is er een toenemend aantal bevestigde en vermoedelijke gevallen. Het is een verontrustende situatie
  • Jullie weten dat vorige week twee bejaarde zusters hier in Europa en één relatief jongere zuster in Congo naar de eeuwigheid gingen. Het is goed te weten dat deze overlijdens niet te maken hadden met Covid-19
  • Vandaag geeft België de aantallen: 10836 Covid-19 besmettingen; 431 doden

• Onze zusters studenten in Italië en Frankrijk laten weten dat, ondanks de onrustige situatie zij hun studies online verder kunnen zetten, en dat ze het zo goed mogelijk stellen.
• Afrika schijnt relatief vrij te blijven van het virus, maar het blijkt slechts een kwestie van tijd. Volgens de informatie van onze zusters is het aantal gevallen aan het stijgen. De opgelegde beperkingen door de regeringen schijnen het gewenste effect te hebben, want de mensen blijven circuleren, vooral op markten, waar het leven van de mensen zich hoofdzakelijk afspeelt. Een foto in Rwanda toont dat mensen blijkbaar weinig gehoor geven aan wat de regering vraagt. Ze schijnen minder bang te zijn, want men ziet heel wat afwijkingen.

• Onze zusters in de Aziatische landen getuigen ook van een aantal gevallen in hun respectieve landen. Er worden strenge maatregelen genomen om de verspreiding tegen te gaan.
  • De twee zusters studenten van Sri Lanka in EAPI in Manila zitten ook vast. Manila is afgesneden van de rest van het land en van de wereld. Er is geen enkele mogelijkheid om eruit weg te komen of door iemand gehaald te worden. Gelukkig mogen ze in het instituut blijven en hebben ze al het nodige.
  • In Sri Lanka is de avondklok ingesteld en ieder die steelt of een misdaad pleegt wordt gearresteerd
  • Een wereldwijde lockout in India dreigt in de steden tot een exodus te leiden. De migrant-arbeiders verlaten de steden en trekken te voet naar hun dorpen. The werkers die leven van het dagloon en de daklozen zijn de ergste slachtoffers van de lockdown. Omwille van de dichtheid van de bevolking worden de autoriteiten overweldigd door het enorme probleem. Het ergste is dat niet was voorbereid om zulk een pandemie als Covid-19 het hoofd te bieden.

In deze ‘donkere’ situatie groeit in de Congregatie de geest van solidariteit. Ik ben getroffen bij het lezen van de boodschappen uit de verschillende hoeken van de Congregatie, men is bekommerd om de situatie in de andere landen, provincies of regio’s. Daarbij wordt overal vuriger gebeden. Overal is men creatief – persoonlijk en gemeenschappelijk - om te bidden en beroep te doen op de hulp van de Heer, die alleen de gebeurtenissen kan wijzigen. Laten we verbonden blijven met de Heer in deze moeilijke tijden.

Laten we gebruik maken van de mogelijkheden:

• Nadruk op de essentie van het leven
• Middelen gebruiken die we hebben (smartphone) alleen bemoedigende en opbouwende berichten sturen, in solidariteit en ondersteuning
• Erkennen, waarderen en aanmoedigen van mensen op de frontlijnen. Voor hen bidden:
  • Zorgverleners die hun leven riskeren om anderen te redden en te beschermen
  • Regeringsleiders die alert zijn en met wijsheid de gebeurtenissen in de goede richting kunnen leiden
  • Professionelen, wetenschappers in medische research, om inzicht en volharding om behandeling te ontdekken om het virus te stoppen.
  • Voor geestelijke leiders, die kunnen helpen door onderscheiding en oordeel tijdens deze periode van onveiligheid en onzekerheid.
  • Onze burgerlijke leiders om inspiratie, moed en sterkte om de noden van hun onderdanen te erkennen en te helpen.
  • De truckers op de wegen en de winkelbedienden die hun zaak openhouden om ons te voorzien van het nodige, burgerdiensten en vrijwilligers…

Moge God ieder van ons ZLJM helpen om moed, hoop, edelmoedigheid en vriendelijkheid uit te stralen in onze omgeving en zo een steun zijn voor elkaar!

Zr. Lucy Jacob
Brussel
29.03.2020

Het coronavirus houdt hier in België steeds meer mensen in zijn greep. Op dit moment zijn er 3401 bevestigde gevallen en 75 mensen zijn aan de ziekte bezweken.

Alle ZLJM’s zitten zoals iedereen in quarantaine en alle samenscholingen evenals liturgische vieringen zijn verboden. Verplaatsingen worden alleen toegestaan voor essentiële zaken. Voedingswinkels laten de klanten maar één per één binnen en er worden maatregelen genomen tegen hamsteren.

Ondanks alle voorzorgen is bij twee van onze oudere zusters een coronabesmetting vastgesteld. Eentje is in het ziekenhuis opgenomen en de andere, die in het zorgcentrum mag blijven, is aan de betere hand. Iemand anders met een vermoeden van corona wordt behandeld.

Onder de zorgverstrekkers in onze woonzorgcentra zijn er drie bevestigde en twee vermoede gevallen van corona.

Iedereen hoopt op betere tijden en bidt dat die snel mogen komen!

Een positief bericht is dat zusters Sushila en Noreen van onze nieuwe ‘internationale gemeenschap’ zich al goed thuis voelen in de gemeenschap van Melle, waar ze taallessen volgen. Ook de gemeenschap is heel blij met hen. In deze ongewone tijden, waarin iedereen op haar kamer moet blijven en sommige zusters – al dan niet bevestigd – met het coronavirus besmet zijn, blijven zij de zusters op allerlei manieren helpen, ondanks de taalbarrière. Dat is lovenswaardig, echte ZLJM-spirit!

Overal heerst nu rust: de wegen zijn vrij, de markten leeg, je hoort geen zware vliegtuigen of voorbijrazende auto’s meer, de drukte van de stad is stilgevallen... De lucht is blauw en helder, de lente breekt door en zoals ieder jaar weer ontvouwt de natuur zich in al haar pracht!

Het leven gaat door onder de liefdevolle blik van de Almachtige! Laten we ons in gebed één maken met onze broeders en zusters die lijden, waar ook ter wereld.

Zr. Lucy Jacob
Brussel
22.03.2020

In de wetenschap dat COVID-19 door de WGO tot pandemie is verklaard, vragen jullie je waarschijnlijk af hoe het in deze moeilijke tijden met elk van onze zusters gaat. Het korte antwoord is: tot hiertoe, goed! Er werd geen enkele ZLJM ziek gemeld.

Maar ondertussen worden er vanuit de hele wereld steeds meer bevestigde besmettingen en sterfgevallen gerapporteerd. Er is dus reden tot bezorgdheid, om onszelf en om onze broeders en zusters in alle hoeken van de wereld. Naast de vijftien landen waarin onze congregatie verspreid is, hebben we ook een paar studerende zusters in Italië en Frankrijk. In sommige van die landen is de situatie zorgwekkend.

Italië, waar we twee studentes hebben (zr. Nathalie Mayang Ntambw van de St.-Bernardusprovincie en zr. Lilly Pallipurath van de provincie Ranchi), is nu rode zone, wat betekent dat iedereen thuis moet blijven en alleen voor het werk of noodzakelijke boodschappen mag buitenkomen. Beide zusters laten weten dat ze veilig thuiszitten en online studeren.

In Frankrijk, waar zr. Beatrice Tshilemba van de St.-Vincentiusprovincie verblijft, zijn alle vergaderingen opgeschort en de scholen gesloten, naast nog andere maatregelen om de verspreiding van de ziekte tegen te gaan. Haar lessen gaan echter onverminderd door.

In het Verenigd Koninkrijk en Ierland worden nog maar weinig beperkingen opgelegd en dan bijna alleen voor bejaarden. Het advies is om geen bejaarde zusters op te zoeken in de zorghuizen.

Hier in België heeft de nationale veiligheidsraad drastische maatregelen afgekondigd. Alle recreatieve en sportmanifestaties werden geschrapt of uitgesteld. Openbare gelegenheden zoals restaurants en café zijn gesloten; op de scholen worden geen lessen gegeven. De bisschoppenconferentie heeft beslist om geen eucharistievieringen of andere bijeenkomsten meer te laten doorgaan.

Bijgevolg zitten wij eigenlijk in een soort van quarantaine. Voor zowel het generalaat als de Belgische provincies zijn alle vieringen, vergaderingen en bijeenkomsten opgeschort. Het zal nog moeten worden bekeken wat er wordt gedaan met dingen die gepland zijn voor binnen enkele weken of een maand. Van overzeese missies voor het algemeen bestuur kan er op dit moment geen sprake zijn.

In alle Aziatische landen waar er ZLJM zijn, werden besmettingen met het virus vastgesteld. Vietnam verstrengt zijn maatregelen om het virus buiten te houden of de verspreiding ervan tegen te gaan. Onze zusters zitten vast in hun communiteiten. Geplande activiteiten in de regio zullen misschien niet kunnen doorgaan.

In de Filippijnen schijnt het tot nu nog mee te vallen, maar het aantal besmettingen neemt toe. De mensen krijgen de raad thuis te blijven. Krijgt onze noviciaatsgemeenschap, die net bekomen is van de vulkaancrisis, een nieuwe crisis over zich heen?

In India neemt het aantal vermoedelijke en bevestigde gevallen van besmetting toe. De overheid heeft COVID-19 tot ramp verklaard. Onze zusters zijn waakzaam en volgen de veiligheidsvoorschriften op om de ziekte op afstand te houden.

Pakistan, dat ook bevestigde gevallen heeft, zal het volgens de WGO erg moeilijk hebben om de ziekte in te dijken. De grenzen zijn gesloten en openbare evenementen afgelast. Dit is voor onze zusters een grote zorg.

Naarmate er in Sri Lanka nieuwe gevallen positief testen op COVID-19 maakt de provincie zich op voor wat komen gaat. De regering heeft openbare bijeenkomsten verboden en het reizen beperkt. Onderwijsinstellingen worden gesloten.

Congo, dat net de strijd tegen de ebola-epidemie van het voorbije anderhalf jaar gewonnen heeft, maakt zich klaar om COVID-19 het hoofd te bieden. Het gevaar is groot. De overheid heeft al een aantal maatregelen genomen om de verspreiding van het virus tegen te gaan. In onze beide Congolese provincies maken de zusters zich grote zorgen.

Het groeiend aantal infecties in Zuid-Afrika noopt onze zusters tot voorzichtigheid.

Voor zover bekend is er één bevestigd geval in Rwanda en zijn er nog geen in Burundi, Mali en de Centraal-Afrikaanse Republiek. Een relatief gevoel van opluchting en veiligheid voor onze zusters daar!

Samengevat ziet het er vandaag, 15.03.2020, zo uit:

Het is duidelijk dat deze pandemie alleen met gezamenlijke inspanningen kan worden beheerst. Volgens de directeur-generaal van de WGO is dit ‘niet alleen een crisis voor de volksgezondheid. Het is een crisis die alle sectoren zal treffen. Iedere sector en iedere individuele persoon moet dus zijn bijdrage leveren aan de strijd. We zitten in hetzelfde schuitje en samen kunnen we dit virus onderdrukken en in bedwang houden.’

Laten we in deze vastenperiode alles doen wat in onze macht ligt om de verspreiding van het virus te beperken. Laten we vooral bidden, alleen en in gemeenschap. Laten we bidden voor de zieken, voor het medisch personeel, voor de beleidsmakers en voor degenen die naar een vaccin zoeken. Moge de Geest van wijsheid al degenen die in deze crisis beslissingen moeten nemen, verlichten en leiden!

Zr. Lucy Jacob Palliam Pallithura
Brussel
15.03.2020